Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Terwijl iedereen de lof zingt van de gebroeders Dardenne en de recentste Gouden Palmwinnaar ‘Entre Les Murs’, zou men deze film wel eens uit het oog durven te verliezen: ‘Stella’. Volgens velen sluit die qua stijl en inhoud trouwens nauw aan bij voornoemde films.

Stella Vlaminck, het hoofdpersonage van deze film, maakt kennis met het secundair onderwijs. Het is een grauwe wereld, waar ze geen vriendjes meer heeft uit de vorige jaren en ze meteen merkt hoe de kinderen zich opsplitsen in kliekjes en buitenbeentjes. Stella lijkt gedoemd om dat laatste te worden, zeker omdat ze zich volledig afsluit van haar klasgenootjes. Haar ouders baten een café uit en hebben weinig oog voor haar opvoeding. Daar komt nog bij dat ze geen echt studiebeest is, wat haar evenmin geliefd maakt bij de docenten.

Het verhaal begint letterlijk armtierig, precies zoals een aflevering van ‘Het leven zoals het is: een marginaal gezin in Parijs’. De warmte van de Parijse kroeg kan amper verhullen dat mensen hun tristesse proberen te verdrinken in bodemloze glazen. De muziek beukt tot een flink eind in de nacht door, en dan hebben we het nog niet eens gehad over de cafégasten of haar ouders, die ook altijd wel een hoekje vinden om te beuken maar niet noodzakelijk met elkaar. Het lijkt één grote klaagzang te gaan worden, maar gaandeweg duiken er dan toch lichtpuntjes op in deze film. Stella beseft immers dat ze een kans krijgt om bij te leren, om iemand te worden en uit dat gedetermineerde bestaan van erfelijke armoede te groeien. Weinig subtiel, maar daarom niet minder waar, herhaalt ze dat ze haar best moet doen, dat ze ergens kan geraken. Wanneer ze vriendschap sluit met Gladys, eveneens een buitenbeentje maar de slimste van de klas, bloeit Stella dan ook helemaal open. Samen met haar nieuwe bondgenoot probeert ze haar weg te vinden op school en in de wereld.

Die wereld lijkt tegen haar: docenten zitten vol vooroordelen, familieroots (met een schrijnende uitstap naar Noord-Frankrijk) trekken haar opnieuw in het slop en de cafégasten zijn nauwelijks mensen met wie je graag je tijd wilt spenderen. Maar tussen al die ellendelingen schuilen er ook personen die het goed met je menen: eenvoudige mensen die misschien iets te graag een pintje lusten maar je willen waarschuwen om niet hetzelfde leven als hen te leiden, leraars die je het leven niet gemakkelijk maken, maar je oprecht verder willen helpen. Zo ontdekt Stella toch dat ze iets betekent, is het niet voor iemand anders, dan toch voor zichzelf.

Regisseur Sylvie Verheyde is erin geslaagd om, ondanks alle miserie, toch een voldoende genuanceerd beeld te schetsen van dit kleine meisje haar leven. Vergeet trouwens die obligate referenties die ‘velen’ in deze film herkennen. Een etiket opgekleefd krijgen is net wat Stella niet wil en ook Verheyde heeft haar eigen stijl. Ze vertelt haar verhaal met precisie, zonder af te kijken bij andere regisseurs of films. Aanvankelijk mag de film dan een beetje vervelen, maar geleidelijk aan weet hij je volledig mee te voeren in Stella’s grote wereld en bange dromen. Voor ‘velen’ is het leven gemakkelijk, voor mensen als Stella niet.

Peter Janssens