Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

McDonalds is ongetwijfeld ’s werelds meest vermaarde fastfoodketen. Per dag passeren er massa’s mensen in hun zoektocht naar een van mayonaise en andere vetvervangers uitpuilende, maar o zo smakelijke hamburger. Morgan Spurlock kon het niet meer aanzien en besloot in z’n documentaire ‘Super Size Me’ het wereldje van McDonalds onder de loep te nemen en aan de mensen duidelijk te maken dat dergelijk eten alleen maar schadelijke gevolgen met zich meebrengt.

De doorbijter begon in topfitte conditie aan een dertig dagen durende odyssee, waarin hij zowel ’s morgens, ’s middags als ’s avonds McDonalds-eten verorbert. Een bijkomende regel: wanneer hem een Super Size Menu (een extra grote, enkel in Amerika op de markt gebrachte maat van frietpakjes en drinkbekers) wordt aangeboden, mag hij deze niet weigeren. Naarmate Spurlock met z’n eigenzinnige ‘dieet’ voortgaat, gaat hij regelmatig op visite bij verschillende specialisten, die hem op het hart drukken dat z’n gezondheid in schokkende mate achteruit gaat.

Heeft ‘Super Size Me’ enige waarde? Zeker, want Morgan Spurlock blijkt een begenadigd filmmaker en weet in al z’n enthousiasme enkele leuke taferelen in beeld te brengen. Is ‘Super Size Me’ dan een belangrijk document wat betreft de (on)gezondheidswaarde van fastfood? Bijlange niet. Spurlock overdrijft in die mate dat je het hele concept nauwelijks nog serieus kan nemen - niet alleen schakelt de man z’n voedingsgewoontes volledig over naar McDonalds-voer, ook houdt hij op met z’n dagelijkse lichaamsbeweging - en bovendien sleurt hij er allerlei zaken bij, die amper nog iets te maken hebben met ’s mans stelling.

Dat ‘Super Size Me’ daarbij beslist een kwartiertje te lang duurt en al even manipulatief is als de gemiddelde Moore-documentaire. Een voorbeeldje: Spurlock laat op een gegeven moment een afbeelding van Jezus zien, geen van de vier ondervraagde kinderen herkent hem. Uiteraard heeft Spurlock misschien twintig of meer kinderen op de rooster gelegd en er enkel deze uitgepikt die z’n vraag fout beantwoordden. Leuke scènes zijn het wel, maar het blijft een staal zonder waarde. En dan rijst er nog een onweerlegbare stelling: niemand, maar dan ook niemand, is verplicht bij McDonalds te gaan eten. ‘Super Size Me’ is dus maar een halfwas, die bij ons maar één ding aanwakkerde: honger!

Peter Janssens