Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Sweeney Todd: The Demon Barber Of Fleet Street
Ja hoor, het blijft maar musicals regenen. Ze weten van geen ophouden en zelfs zijne zwartgeblakerde hoogheid Tim Burton waagt zich nu aan het genre. Dat Burton koos voor Johnny Depp als titelpersonage (hun zesde samenwerking al) en voor vrouwlief Helena Bonham Carter in de belangrijkste nevenrol mag geen verrassing heten. Een beproefd recept als garantie op succes? Was het maar waar.
Sweeney Todd keert verteerd door wraak terug naar het groezelige hol dat Londen heet om rechter Turpin terug te pakken. Todd is niet vergeten wat die hem jaren geleden heeft geflikt en zal dood en verderf zaaien, maar met de occasionele vrolijke kwinkslag.
De film begint dan ook erg gezellig, met verrassend sterke zangpartijen, grimmige beelden en getormenteerde blikken die meteen de juiste sfeer creëren. Het aparte taaltje, de groteske personages (let op Timothy Spall als hulpje van de rechter) en carnavalesk beschilderde gezichten zorgen voor erg expressieve interpretaties. Visueel valt er in het begin ook wat te snoepen, wanneer Depp zich fastforward door de achterbuurten verplaatst, maar jammer genoeg zetten al deze sterke elementen zich niet door. In een musical horen overvloedig veel zangpartijen, maar trop is echt wel te veel. Stephen Sondheim heeft al zijn talent aangewend om alles zo bombastisch mogelijk te maken, maar na twee nummers gaat dat effect compleet verloren en blijft alleen ergernis over. In de wetenschap dat er heel wat nummers zijn gesneuveld of ingekort, mogen we trouwens niet denken aan wat het had kunnen worden. Van een film die 25 jaar in de steigers stond, hadden we toch meer ‘snedigheid’ verwacht.
De acteurs zijn echter absolute top. Naast voornoemde figuren schittert ook (alweer) Alan Rickman als rechter en zelfs Sacha Baron Cohen laat zien dat hij als acteur zeker niet onderschat mag worden. Opvallender dan de aangekondigde gruwelijke beelden, die trouwens helemaal niet zo schokkend zijn (slechts 12 doden) maar vooral esthetisch erg knap ogen, is de gitzwarte humor waarvan ongeveer elk personage zich erg gretig bedient. Alsof het een Victoriaanse versie van ‘The Green Butchers’ betrof, wordt naar hartenlust gekapt en gegeten. Lichaamssappen vliegen in het rond en ovens worden ijverig volgestouwd met vergane klanten. Nog komischer zijn de fantasievoorstellingen waarbij Depp in een zwempakje tijdens een romantisch uitje aan zee verweesd voor zich uit zit te staren. Hetzelfde geldt helaas ook al te vaak voor de toeschouwer. Af en toe een liedje is interessant, steeds weer dat geforceerde drama scheppen met bombast is vervelend. De beelden spreken voor zich, soms moet je het daarbij houden.