Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
This Is England
‘This Is England’ opent op de gelukzalige tonen van Toots & The Maytals en werpt, aan de hand van echte nieuws- en archiefbeelden, een beeld op van de tijdsgeest in het Engeland van 1983. Het was de tijd van Margaret Thatcher, de tijd van de Falklandoorlog en de tijd van de sociale armoede. Maar toch mag en kan er gelachen worden.
Shaun (de indrukwekkende debutant Thomas Turgoose) heeft daar aan het begin echter niet veel reden toe. Op school wordt hij gepest en thuis mist hij een vaderfiguur; die verloor hij immers in de oorlog. Pas als hij een groepje skinheads ontmoet, voelt hij zich goed in z’n vel. Ondanks z’n jeugdige leeftijd - hij is amper 12 - wordt hij aanvaard en voelt hij zich geen speelbal. Dat is hij ook niet; de groep is samengesteld op basis van vriendschap en ze slijten hun dagen dan ook drinkend en plezier makend. Geen vuiltje aan de lucht, dus, tot Combo (Stephen Graham) na drie jaar uit de gevangenis ontslagen wordt. Hij is een oude vriend van Woody - de leider van het groepje - en is vastbesloten hem en zijn achterban met een bezoekje te vergasten. Combo is echter geen traditionele skinhead, maar een radicale en z’n propagandistische praat mag dan wel de jonge Shaun begeesteren, het zorgt meteen voor verdeeldheid in de groep.
In ‘This Is England’, dat hij deels baseerde op z’n eigen jeugdervaringen, toont cineast Shane Meadows een indringend beeld van de veranderende skinheadcultuur. De verschuiving van de linkse idealen (Woody en zijn groepje hebben respect voor iedereen en luisteren al kuierend naar soulmuziek en ska) naar extreemrechts (Combo houdt er een heel andere agenda op na) wordt niet zwart-wit afgebeeld, maar toch fungeert deze transformatie tevens als decor om een heel ander verhaal te vertellen: de levenswandel van een jonge, onzekere knaap, die veel sneller volwassen wordt dan hij zelf had kunnen vermoeden.
‘This Is England’ werkt dan ook op twee niveaus. Als een sublieme, meeslepende en aangrijpende coming of age-story gunt hij ons een blik in de getormenteerde koker van een knul die in de figuur van Combo de vaderfiguur lijkt te vinden die hij ontbeert. Maar tegelijkertijd is dit sociale drama, dat door z’n genuanceerde plot en dito personages (die stuk voor stuk vertolkt worden door onbekende, maar hypergetalenteerde youngsters) mijlenver verwijderd is van de miserievertellingen van Ken Loach of Mike Leigh, een tikkende tijdbom over hoe racisme en haat doorheen de samenleving waart. Je voelt anderhalf uur lang dat er iets te gebeuren staat. Als de skinheads aan het begin van de film nog genieten van hun saffie en de leuke deuntjes die uit de radio galmen, dan weet je dat dit niet zo zal blijven. Het keerpunt komt er met de intrede van Combo. De subtiele onheilswolk die Meadows dan creëert, blijft hangen tot de ademafsnijdende finale.