Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Tegenwoordig lijkt het wel een rage dat succesvolle acteurs vroeg of laat achter de camera kruipen en zichzelf regisseren in een knappe vertolking. Zo ook Tommy Lee Jones, wiens carrière in een dipje terechtkwam na optredens in ‘The Hunted’, ‘The Missing’ of ‘Man Of The House’. Voor z’n in Cannes met prijzen overladen debuutfilm ‘The Three Burials Of Melquiades Estrada’ baseerde Jones zich op een scenario van Guillermo Arriaga, die net als ’21 Grams’ een met flashbacks en flashforwards opgesmukt psychologisch drama creëerde. Het enige verschil is dat ’s mans onnodig verkapte verhaal ditmaal gepresenteerd wordt als een moderne western, een genre dat de laatste jaren nieuw leven ingeblazen werd.

Wanneer grenswachter Mike Norton (Barry Pepper) aan de Amerikaans-Mexicaanse grens per ongeluk de illegale arbeider Melquiades Estrada (Julio Cesar Cedillo) neerschiet, wordt het slachtoffer in alle stilte begraven en besluit de sheriff om aan het incident geen ruchtbaarheid te geven. Dat is echter buiten Pete (Tommy Lee Jones), meestergast op de ranch waar Estrada werkzaam was, gerekend, die Norton kidnapt en hem verplicht het lijk van Estrada op te graven. Pete dwingt Norton vervolgens met hem een tocht te ondernemen naar het geboortedorp van Estrada om hem aldaar een mooie begraafplaats te schenken.

‘The Three Burials Of Melquiades Estrada’ probeert door z’n kipkapmontage vooral te verdoezelen dat hij een traditioneel en rechtlijnig verhaaltje bevat, waarin alle stereotiepen aan het genre hun opwachting maken. Hoewel scenarist Arriaga z’n personages een uitdieping wilde meegeven, kan hij niet beletten dat we als kijker met bijzonder veel onbeantwoorde vragen achterblijven over het doen en laten van de verschillende hoofdpersonages. Tommy Lee Jones bewijst zich een getalenteerd cineast en blikt een paar adembenemende scènes in, maar toch weet z’n prent over de hele lijn niet te overtuigen.

Aan de vertolkingen zal het niet gelegen hebben, want zowel Jones als Barry Pepper geven het beste van zichzelf en ook bijrolacteurs Dwight Yoakam en de minder bekende January Jones zijn prima op dreef. Het grootste verwijt dat we Jones’ regiedebuut kunnen maken is dat de prent veel te pretentieus is. Hij pretendeert een beenhard drama te zijn, maar in wezen speelt de oppervlakkigheid de boventoon en is de halfingewikkelde montage een foefje om nietsvermoedende kijkers wijs te maken dat ze naar kunst aan het kijken zijn.

Peter Janssens