Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Timecrimes
Een mens wil af en toe wel eens de klok kunnen terugdraaien, maar met tijd valt er in principe niet te goochelen. Of toch wel? ‘Timecrimes’, een Spaanse metathriller van Oscargenomineerde en langspeelfilmdebutant Nacho Vigalondo, toont ons een wereld waarin tijdreizen mogelijk is, maar nooit zonder gevolgen blijft.
Hector (Karra Elejalde) ligt op een dag vanuit z’n luie tuinstoel door z’n verrekijker naar de beboste omgeving te turen. Daarin merkt hij plots een paar vreemde taferelen op. Welke die zijn, weet hij zelf niet precies, maar hij is geïntrigeerd genoeg om op onderzoek te trekken. Zijn tocht leidt hem in de armen van een wetenschapper, die zijn tijdmachine op hem uittest. Met succes. Maar is Hector daar wel zo gelukkig mee? En kan hij de schijnbaar onherstelbare schade alsnog herstellen?
In ‘Timecrimes’ demonstreert Vigalondo, die ook instond voor het puik uitgekiende scenario, dat drie verhalen tot één verhaal kunnen samensmelten. Of dat één verhaal tegelijk ook drie verhalen kan zijn. U begrijpt niet wat we bedoelen? Ontdek het dan gewoon zelf, maar vergeet daarbij ook niet om je grijze cellen even af te stoffen. Deze Spaanse filmer, die met deze intelligente thriller een hoogst veelbelovend debuut aflevert, wil de kijker immers aan het denken zetten, en doet dit aan de hand van nauwkeurig opgebouwde verhaallijnen, die minuut na minuut waziger en duidelijker worden. Dat lijkt onmogelijk, maar toch weet Vigalondo met elke plotwending een mysterie op te helderen én een nieuw te creëren. Mysterie dat hij niet enkel uit z’n scenario put, maar ook uit z’n hypnotiserende natuurlocaties (een bron van geheimzinnigheid op zich).
Toch nog een negatieve noot? Dat je al heel vroeg weet waar de film heengaat, is onvermijdelijk en in het laatste kwartier zijn de verhaalsprongen nogal gekunsteld om toch naar een einde te kunnen toewerken. Een einde dat eigenlijk geen einde is. Want - hoe je het ook draait of keert - ‘Timecrimes’, met een uitstekende hoofdrol van Karra Elejalde, vertelt een eindeloos verhaal, een perpetuum mobile, waaruit we slechts anderhalf uur (en drie facetten) voorgeschoteld krijgen. Maar uiteindelijk is dat helemaal geen erg. Integendeel, deze film flirt nu al met de grens der overdrijving (en hij duurt niet eens zo lang) en ook al lijkt de plot netjes in elkaar te klikken, toch is niet elke stap even logisch of aannemelijk. Maar een mens mag zich daar wellicht niet te veel vragen bij stellen.