Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Transsiberian
Hoe komt het toch dat personages in films zich soms in zulke bochten wringen terwijl de oplossing voor hun neus ligt? Het lijkt wel alsof de wetten van de menselijke logica op pelliculle niet toepasbaar zijn, alsof iedereen zich op het scherm veel dommer gedraagt en keuzes maakt die geeneens door het hoofd van een weldenkend mens zouden schieten. ‘Transsiberian’ bevestigt dat cliché en voert een hele reeks doorzichtige karakters op in een traditioneel en voorspelbaar verhaaltje, dat vreemd genoeg wél twee uur weet te beklijven. Hoe dat kan? Omdat regisseur Brad Anderson, die enkele jaren geleden verbaasde met z’n sleeper-hit ‘The Machinist’, weet hoe je een gestileerde thriller in beeld brengt, en hoe je de kijker met korte opstootjes terug naar het puntje van de stoel piloteert.
Roy (Woody Harrelson) en Jessie (Emily Mortimer) vormen een getrouwd koppel dat aan de start staat van een treinreis doorheen het barkoude Siberië: ze vertrekken in China, met als eindbestemming het kille Rusland. Wat een trip vol cultuur en lokale folklore moet worden, ontaardt echter snel in een nachtmerrie op rails. Roy en Jessie raken aan de praat met een ander koppel (Eduardo Noriega en Kate Mara), dat er een schimmige agenda op nahoudt en vooral Jessie - Roy is een te lamme goedzak om zich érgens vragen bij te stellen! - aan het denken zet: waarom doen ze zo geheimzinnig over hun verleden, en waarom slepen ze een hele tas matroesjka’s (de poppetjes dus, niet de sensuele danseressen uit de gelijknamige VTM-serie) met zich mee?
Anderson geeft een antwoord op deze, en andere, vragen, maar lijkt - net als bij zijn voorganger - meer geïnteresseerd in de verpakking dan in de inhoud. De treinthriller is een genre dat reeds door Hitchcock met succes geëxploiteerd is, maar zoveel jaar na dato is het nog steeds alive and kicking. En toegegeven, Anderson slaagt er moeiteloos in om de haartjes van de kijker rechtop te krijgen, ook al past hij daarvoor alle manipulatieve trucjes uit het handboek toe. Origineel kan je ‘s mans aanpak zeker niet noemen, maar effectief is hij wel; de lange scène waarin Jessie zich van de poppetjes tracht te ontdoen, is puur vakwerk, ondanks het feit dat je de uitkomst van de scène van kilometers ver ziet aankomen.
Om die onbehaaglijke sfeer twee uur lang te verzekeren, maakt hij dankbaar gebruik van de groezeligheid van verlaten en besneeuwde Russische vlaktes én van zijn puik acterende cast, met de bijrol van Ben Kingsley op kop, die het er als lokale official dik op mag leggen door geheimzinnig te grijnzen én zich een bilspiervernauwend angstaanjagend Russisch accent aan te meten. ‘Transsiberian’ bewijst dat dertien-in-een-dozijn-scenario’s in goede handen niet volledig verloren zijn.