Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Troy
Vier jaar na het pompeuze, opgefokte, maar inhoudsloze ‘The Perfect Storm’, neemt Duits cineast Wolfgang Petersen opnieuw plaats achter de camera voor het nog meer exuberante ‘Troy’, een reflectie van het groteske heldenverhaal, gebaseerd op het klassieke epos van Homeros. In de tien jaar durende strijd om Troje nemen de Griekse bezetters, onder leiding van Agamemnon (Brian Cox) en met de hulp van krijgsheer Achilles (Brad Pitt), het op tegen de Trojaanse vorst (Peter O’Toole) en zijn zonen, Hector (Eric Bana) en Paris (Orlando Bloom), die zijn liefdespijlen afvuurde op de Griekse koningin Helen (Diane Kruger).
Een belangrijke aanpassing in de legende is de portrettering van Achilles. Hij is minder de onversaagde warrior van weleer, maar eerder een eigenzinnige freelancer, die het bed deelt met meerdere vrouwen en zich vooral uit eigenbelang in de strijd werpt. Brad Pitt heeft niet de uitstraling om op geloofwaardige wijze de rol van Achilles neer te poten en is overduidelijk niet weggelegd om op sandaaltjes en gehuld in een minirokje de held uit te hangen. Ook blockbusterboy Orlando Bloom geeft op lachwekkende manier gestalte aan zijn personage, dat non-stop krampachtige, overladen monologen debiteert. Voor de meest gênante prestatie zorgt Peter O’Toole, die zich meermaals aan onvergeeflijke overacting bezondigt. De enige goede vertolking is afkomstig van hulk Eric Bana, die eens te meer een goede prestatie aflevert in een slechte film.
De regie van Wolfgang Petersen is dan weer ongecontroleerd en vooral langdradig. Petersen kiest voor een ellenlange inleiding en een vrij korte finale, die de kijker nooit meer in totale vervoering brengt. De actiescènes zijn chaotisch en vooral onpersoonlijk, waardoor we nooit voeling krijgen met de duellerende personages en soms moeilijk vat krijgen op de situatie. Ook de muziek van James Horner zorgt voor de nodige irritatie. Wel geslaagd is de uitmuntende fotografie, volledig de verdienste van Roger Pratt. ‘Troy’ is een spektakelfilm volgens de huidige filmnormen; weinig diepgang, veel oeverloos gezwets, sporadische rusteloze geweldflarden en de onvermijdelijke brok romantiek. Zelfs het legendarische houten paard krijgt maar weinig screentime. Mager beestje!