Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Drie jaar na ‘Een Ander Zijn Geluk’ trok Fien Troch iets zuidelijker voor opvolger ‘Unspoken’, een Engelstalige titel voor een Franstalige film, gemaakt door een Nederlandstalige cineaste. Kan je nog volgen? Maakt ook niet uit, want Trochs films overstijgen die linguïstische barrières en spreken een universele taal. Of eerder: ze spreken zonder woorden. In haar debuut had de Vlaamse filmmaakster al veel aandacht voor de dialogen tussen de regels, het onuitgesprokene. In ‘Unspoken’ is haar voorliefde voor non-verbale interacties nog meer, nou ja, uitgesproken.

Troch zoomt in op het koppel Grace (Emmanuelle Devos) en Lucas (Bruno Todeschi), die enkele jaren geleden hun dochter Lisa verloren. Het kind verdween van de ene dag op de andere, zonder dat ze er daarna nog iets van hoorden of een spoor van terugvonden. Grace waant haar dood en heeft in haar binnenste al afscheid genomen van haar dochter, maar Lucas kan zijn verdriet niet plaatsen. Hij wil niet geloven dat Lisa overleden is en kijkt elke keer weer uit naar een berichtje van haar.

‘Unspoken’ vertelt niet het verhaal van een verdwenen dochter, maar toont het effect van die gebeurtenis op het leven van de ouders die alleen achterblijven. Grace en Lucas bevinden zich in een soort communicatiestop, waarbij ze elkaars gevoelens negeren en zelfs over de simpelste dingen niet meer kunnen praten. Bij een vraag luidt het antwoord steevast “Ik weet het niet” of “Ik begrijp niet wat je bedoelt”. Die kille afstandelijkheid tussen de personages bevindt zich ook tussen de film en de kijker. Van een emotionele klik is nooit sprake, hoe dicht Fien Troch haar camera’s ook op haar karakters gericht houdt - het aantal close-ups is niet bij te houden. We kunnen niet om hen geven, omdat ze het zowel elkaar als de kijker niet toelaten om met hen mee te voelen.

Qua look leunt Trochs tweede het dichtst aan bij de véritécinema van de Dardennes, maar nooit slaagt ze erin om eenzelfde ontlading los te weken. Nochtans vertelt ze geen moeilijk of ontoegankelijk verhaal, maar de trage manier waarop ze haar historie ontvouwt, maakt van ‘Unspoken’ een harde noot om te kraken. Maar wel een gestileerde noot, dat spreekt.

Zowel Emmanuelle Devos als Bruno Todeschi zijn sterke acteurs en Troch mag best trots zijn op haar twee hoofdrolspelers, maar de acteurs kunnen aan deze film geen meerwaarde bieden. Hun rollen beperken zich tot emotieloos in de camera staren, conform de sobere, gereserveerde stijl van de film. ‘Unspoken’, zoals z’n titel betaamt schaars aan dialogen, heeft een internationale uitstraling en viel op diverse filmfestivals in de smaak, maar toch is dit geen film voor iedereen. Wanneer een emotionele klik ontbreekt, is het immers niet makkelijk om in de film te raken. Al verdient Troch wel een klopje op de schouder omdat ze trouw blijft aan haar eigen beeldtaal.

Peter Janssens