Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
W.
Oliver Stone kent z’n pappenheimers. Wereldleiders hebben ‘m altijd al gefascineerd en vormen als het ware een officieuze rode draad doorheen zijn palmares. Of het nu gaat om een interview met een Cubaanse legende (‘Comandante’), een historisch epos over een wereldveroveraar (‘Alexander’) of een politieke thriller over de zoektocht naar de moordenaar van JFK (‘JFK’), Stone kan er wel weg mee en deinst er niet voor terug om onderweg nog wat stof te doen opwaaien.
In ‘W.’ laat hij, onder het mom van een biografische satire, zijn licht schijnen op de huidige - toch nog voor eventjes - Amerikaanse president, maar de intenties van Stone zijn ten allen tijde in sluiers gehuld. Zelf heeft de regisserende relschopper nooit onder stoelen of banken gestoken een rabiaat tegenstander te zijn van het Bush-regime, maar van z’n eigen politieke overtuiging blijft in deze rommelige pseudo-karakterstudie maar weinig over.
Het heeft dan ook iets schizofreens om te zien hoe Stone Bush voorstelt als een Texaanse boerenzoon, wiens passie voor vrouwelijk schoon, de drankduivel en uiteindelijk het bedrijven van politiek (door de stem van god geleid) vooral empathie moeten opwekken. En helemaal te gek wordt het als blijkt dat niet Bushie de bad guy blijkt, maar wel zijn neoconservatieve raadgevers Dick Cheney en Donald Rumsfeld. De centrale verhaallijn volgt de gesprekken die de Irakese oorlog en de beslissingen om daar schoon huis te houden voorafgaan, maar Stone onderbreekt die geregeld met flashbacks van Dubya’s prepresidentiële escapades, die ons de man beter moeten doen begrijpen.
Stone maakt het ons niet lastig om mee te leven met zijn titelpersonage, al dankt hij dat eerder aan het verbluffende staaltje acteerwerk van Josh Brolin - af en toe doet hij je zelfs vergeten dat je niet naar de echte Bush zit te staren - dan aan het weinig genuanceerde beeld dat hij tijdens z’n chaotisch vertelde reis doorheen de laatste veertig jaar uit Bushie’s leven opwerpt. Jammer genoeg is Brolin evenwel de enige die zijn rol beheerst. Richard Dreyfuss is best op dreef als vice-president Cheney en ook Scott Glenn zet een aardige Rumsfeld neer, maar ‘t is niets dat we beiden niet eerder (en beter) zagen doen. Erger is het gesteld met Thandie Newton, Jeffrey Wright en James Cromwell, die twee uur lang lopen te schmieren als respectievelijk Condoleeza Rice, Colin Powell en Bush senior en acteren alsof ze zich in een komische sketch bevinden.
Al is dat misschien wel het probleem waar ook ‘W.’ als film onder gebukt gaat. Stone lijkt niet te kunnen kiezen tussen een ernstig politiek drama en een satirische spotprent, waardoor zowel de wél sterke scènes tussen Dubya en zijn Poppy als de zogeheten Bushismen die moeten illustreren hoe incompetent W. is als president de bal volledig misslaan. Geen film voor de eeuwigheid dus en eentje om veel sneller dan ‘JFK’ of ‘Nixon’ (de eerste twee delen in Stone’s onofficiële presidententriptiek) te vergeten. Wat je dan weer, om welke reden ook, niet van Bush’s twee ambtstermijnen kan zeggen.