Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

In het land van animatie is Pixar koning. Het technische vernuft van de studio in combinatie met hun inventieve karakter resulteert elk jaar opnieuw in een zomerse hoogmis voor de tekenfilmfanaat. De vraag is al lang niet meer of hun nieuwe project goed wordt, maar of ze de torenhoge verwachtingen kunnen inlossen.

Na ‘Ratatouille’ vorig jaar, één van hun meest warme en vertederende exploten, hebben ze de lat voor zichzelf wel erg hoog gelegd. Het zag er lang naar uit dat ze die met ‘WALL•E’ nog hoger zouden leggen. De film kreeg al snel het predikaat meesterwerk opgekleefd, en in de wandelgangen werd gesproken over Pixars meest volwassen film. De studio achter ‘Toy Story’ en ‘Finding Nemo’ evolueert, en dat merk je ook aan de structuur van hun nieuwste telg. Regisseur Andrew Stanton (tevens de maker van ‘Finding Nemo’) gooit alle vaste conventies overboord en legt zijn lot in handen van een dialoogvrij hoofdpersonage.

We maken kennis met WALL•E, de afkorting van Wijdverspreid Afval Lading Losser E-type, in een apocalyptische wereld. Het blijkt de hopeloos vervuilde aarde, geëvacueerd door mensen en enkel bevolkt door een robot die als taak heeft om de plaats te reinigen en te vrijwaren van nieuwe verontreiniging. 700 jaar vertoeft hij daar op z’n eentje, maar plots vindt hij een nieuw doel in zijn leven als hij kennismaakt met EVE, een zoekrobot die haar intrede maakt op onze blauwe planeet.

Petje af voor de durf van Pixar en Stanton om de eerste helft van ‘WALL•E’ - het geanimeerde bastaardbroertje van Johnny-5 - te focussen op de bloedmooi gedecoreerde beelden, de melancholische sfeer van eenzaamheid (de bromstem van Louis Armstrong die ‘La Vie En Rose’ brengt) en de ontluikende robotromance tussen het hoofdpersonage en zijn nieuwe kennis. Als de actie zich vervolgens van de aarde naar de ruimte verplaatst, boet de film aan kracht en pracht in. Kracht omdat de ecologische boodschap er plots met de voorhamer ingeramd wordt en pracht omdat vanaf dan ook menselijke personages hun intrede doen in het verhaal en die zoals vaker de achillespees van digitale creaties vormen. Ook injecteert Stanton zijn op een traditionele happy end afstevenende verhaal in de tweede helft met enkele routineuze actiescènes, die de bedoeling hebben om het tempo hoog te houden maar net het tegenovergestelde doen omdat ze de sprankelende charme missen waarmee ‘WALL•E’ meesterlijk van start ging.

Met z’n vele knipogen naar sciencefictionklassiekers (vooral de op ‘2001’ alluderende autopiloot is leuk) en portrettering van één van de mooiste liefdesscènes van het jaar (de brandblusser waarmee WALL•E en EVE elkaar te lijf gaan in de ruimte), is deze nieuwste van Pixar wel degelijk vakwerk, maar een grand cru is dit niet.

Peter Janssens