Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Angelina Jolie die in naakte glorie te bewonderen valt, terwijl ze uit het water tevoorschijn komt. De van testosteron doordrongen filmkijker zou zich voor minder naar de bios reppen, ware het niet dat ‘Beowulf’ geen echte live action is, als wel een tot in puntjes verzorgde digitale animatiefilm, die voor de gelegenheid zelfs helemaal in 3D werd opgenomen.

Maar is het niet zo dat cineast Robert Zemeckis, die overigens gezworen heeft z’n verdere carrière te wijden aan 3D-animatiefilms, beweert dat zijn technologie niet moet onderdoen voor het echte werk? Wel, laat ons maar eventjes nuanceren. Bij momenten ziet ‘Beowulf’ er inderdaad haarscherp uit (zodanig dat je in een wazige bui écht zou geloven dat je naar live action zit te kijken), maar in andere scènes voelen de met motion capture getransfereerde personages veeleer fake en levenloos. Het helpt dus helemaal niet dat het gros van de bekende koppen die aan deze prent hun medewerking verleenden (o.a. Angelina Jolie, Anthony Hopkins, Brendan Gleeson) er getekend bijna - en die bijna mag je in feite nog ruim nemen - hetzelfde uitzien als in het echt.

‘Beowulf’ is gebaseerd op een Oud-Engels heldendicht, dat zou dateren van rond de achtste eeuw. Zelf hebben we de poëzieversie nooit gelezen, maar we weten wel dat die niet bekend staat als een stukje meeslepende literatuur. En dat geloven we best na het bekijken van de filmversie. Van een plot is nauwelijks sprake - een krijger neemt het op tegen een monster - en het verhaal valt minstens een paar keer in herhaling. Vreemd dus dat Zemeckis deze eenvoudige premisse uitspreidt over twee volle uren zonder daarbij weliswaar écht saai te worden. Het probleem bij ‘Beowulf’ is namelijk niet zozeer dat het vervelende cinema is, maar wel dat het in feite weinig meer is dan een holle showcase van waar de technologie tot op de dag van vandaag staat.

De film draaide zowel in 2D als in 3D in de bioscoopzalen (op dvd ben je dat effect natuurlijk kwijt), maar als we eerlijk zijn werkt de prent misschien nog het best met het brilletje (dat voor de gelegenheid eens geen hoofdpijn oproept). Niet omdat je dan meer meegesleept zou worden door het verhaal - de betrokkenheid is in beide versies namelijk redelijk laag - maar wel omdat Zemeckis z’n film volstouwt met scènes die enkel en alleen als doel hebben om de kijker het gevoel te geven dat ze zich te midden van de eigenlijke actie bevinden; de vliegende draak en de vele pijlen die over het scherm afgeschoten worden zijn daar het beste voorbeeld van. Eens de personages echter opnieuw centraal staan, blijf je achter met hetzelfde gekunstelde gevoel.

Peter Janssens