Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Alex Agnew: Morimos Solamente
Luidruchtig, grof en tegen schenen stampend. Veel mensen zouden beledigd zijn mocht je hen zo omschrijven, maar de Antwerpse stand-up comedian Alex Agnew beschouwt het wellicht als een compliment. En waarom niet? Want tussen al die weinige subtiele wildgroei aan lawaaierigheid valt geregeld een gevatte grap te ontdekken, die Agnews semi-shockerende humor accentueren. Het feit dat hij roept en tiert, dat hij als de beste stemmetjes en geluiden kan nabootsen en dat hij af en toe gevaarlijk dicht met het randje der smakeloosheid flirt, maken dan ook deel uit van de totale act, eentje die hem in zijn soort ook weer uniek maakt.
Wie z’n grappen liever fijnzinnig gepresenteerd heeft, houdt dus maar beter de handen van ‘Morimos Solamente’, z’n tweede zaalshow, waarmee-ie op hetzelfde elan van z’n toen zeer gepast getitelde eerste ‘Ka-Boom’ verder borduurt. Dat Agnew de ene zaal na de andere uitverkoopt, bewijst evenwel dat er een groot publiek is voor zijn soort humor. Een jong publiek, wellicht, dat heden ten dage niet zo rap meer gechoqueerd is door de af en toe aangebrande moppen die hij uit zijn mouw schudt. Een publiek ook dat door Agnew zichtbaar getest wordt, alsof de komiek zelf tracht uit te pluizen hoever hij kan gaan.
Heel ver, blijkt nu, want de toegankelijke moppen over muggen, taxichauffeurs of wereldmuziek ruimen doorgaans snel plaats voor meer heikele thema’s als Hans Van Themsche (de jongen die met jachtgeweer doorheen Antwerpen trok en daarbij twee dodelijke slachtoffers achterliet), moslims, zelfmoordterroristen en hoofddoeken. Clichéthema’s eigenlijk voor een stand-upper anno 2008, maar toch weet Agnew daarin voor pittig gekruid en origineel materiaal te zorgen, gebracht op een manier zoals hij het alleen kan. Dat hij ondertussen ook af en toe een mening ventileert (zoals bijvoorbeeld over het rookverbod) maakt zijn shows extra interessant.
Maar niettemin blijkt Agnew zich af en toe ook te verliezen in de verregaande grofheid van zijn bijna twee uur durende show. Wanneer hij vijf minuten lang als een bezetene Hitler nabootst, zal dit hier en daar misschien nog de beoogde ‘ho ho ho’-schoklachjes opwekken (hoewel niet bijster geïnspireerd), maar z’n nogal uitzinnige en vooral visueel en verbaal weinig aan de verbeelding overlatende nabootsing van een pornoset, neigt naar de smakeloosheid waar hij eigenlijk als stand-up comedian te goed voor is.
Een zaalshow is in het gros van de gevallen een aaneenschakeling van hits en misses. Dat is hier niet anders. Of u af en toe bereidt bent mee te gaan in zijn grove humor hangt dus puur af van uw eigen idee van humor. Wie eerder genoot van ‘Ka-Boom’ zal zich ook met deze net zo keiharde grappenstroom vermaken.