Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Anywhere But Home
Naar verluidt konden Vince Vaughn en Reese Witherspoon het hoegenaamd niet met elkaar vinden, wat grotendeels het nijpende gebrek aan amoureuze chemie verklaart. Dat lijkt wellicht nefast voor een romantische komedie, maar in het geval van ‘Four Christmases’ komt het niet eens zo slecht uit.
De kerstboodschap wordt er immers niet zo nadrukkelijk ingeramd, met nog geen anderhalf uur is dit een snelle zit én bovendien passeert er bij tijd en wijle een oneliner die écht grappig is. Aangekondigd als de sof van het jaar was het dus even hard verschieten toen bleek dat deze verrassend doenbaar is als toen we als jonge pagadder te horen kregen dat de Kerstman niet bestond. Een voor elk kind zeer pijnlijk weetje dat in één van de grappigste scènes uit de film op ongemeen brutale wijze door Vince Vaughn wordt onthuld aan het zoontje van zijn broer.
Familie is alles in ‘Four Christmases’, maar niet voor de twee hoofdpersonages Brad (Vaughn) en Kate (Witherspoon), die elk jaar een andere smoes verzinnen om maar niet hoeven deel te nemen aan de traditionele kerstdiners en andere festiviteiten. Dit jaar zien ze echter hun geplande trip naar Fiji in het water vallen als blijkt dat de ophopende mist geen vliegverkeer toelaat. Resultaat: een trip langsheen hun beider gescheiden ouders, wat neerkomt op een totaal van vier achtereenvolgende bezoeken, waarin ze niet alleen geconfronteerd worden met de negatieve kanten van hun respectievelijke vaders en moeders, maar ook met de onbekende kantjes van elkaar.
Regisseur Seth Gordon, van de intrigerende documentaire ‘The King Of Kong’, laveert anderhalf uur lang tussen pijnlijk onleuk en onverhoopt gevat en vindt nooit de juiste middenweg. Dat maakt dat we de helft van de tijd best een vermakelijke tijd beleven met grappen dusdanig gebracht zoals alleen raskomiek Vince Vaughn (‘Wedding Crashers’) dat kan, maar dat tegelijk de tenenkrommende momenten zich aan zo’n hels tempo opstapelen dat zelfs anderhalf uur nog veel te lang lijkt. Het fragmentarische scenario - de vier bezoeken lijken wel vier sketches - zorgt er tevens voor dat de personages nooit veel uitwerking krijgen, temeer omdat het gros slechts één vierde meedraait.
Toch helt het gelukkig allemaal over naar de positieve kant. Als je ziet welke acteurs Gordon voor zijn camera kreeg om de rollen van de twee ouderparen voor hun rekening te nemen, dan weet je dat het smullen wordt. Robert Duvall, Mary Steenburgen, Sissy Spacek en Jon Voight zijn immers allemaal Oscarwinnaars, net zoals ook Witherspoon dat is. Grappig evenwel hoe Vaughn, de enige die nog niet eens genomineerd werd voor z’n beeldje en aan wie die eer wellicht niet snel te beurt zal vallen, met de hele film aan de haal gaat en hier zowat 89 minuten lang de show mag stelen. Niet fijnbesnaard, maar toch af en toe zeer vermakelijk. Meer hebben we in deze periode van het jaar soms niet nodig.