Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Two Lovers
Als we Joaquin Phoenix mogen geloven, is ‘Two Lovers’ zijn acteertestament. De ster uit ondermeer ‘Walk The Line’ en ‘We Own The Night’ kondigde enkele maanden terug aan zich definitief op zijn muziekcarrière te storten, omdat acteren hem geen voldoening meer schonk. Laat ons hopen dat hij snel op zijn beslissing terugkomt, want maar weinig acteurs schenken ons zoveel voldoening. Ook nu bewijst hij dat die twee Oscarnominaties achter zijn naam (schandalig dat hij voor hetzij ‘Gladiator’ hetzij ‘Walk The Line’ bot ving) daar niet toevallig gekomen zijn.
Phoenix treedt aan als Leonard Lowe, een schijnbaar modale dertiger die na een mislukte zelfmoordpoging opnieuw bij zijn ouders is ingetrokken. De reden van zijn suïcidale drijfveer: hij kreeg de bons van zijn geliefde toen bleek dat beide samen geen kinderen konden krijgen. Het laatste waar Leonard op zit te wachten is een nieuwe relatie, maar voor hij het goed en wel beseft, bonst zijn hart voor twee vrouwen tegelijk.
Enerzijds is er de toekomst en gerustheid biedende Sandra (Vinessa Shaw), de dochter van een zakenrelatie van zijn vader met wie een relatie meteen ook gunstig is voor hun wasserettezaak. Leonard ziet haar wel zitten, maar in het geniep kriebelt het nog meer voor zijn nieuwe buurvrouw Michelle (Gwyneth Paltrow), een labiele blondine die - zo ontdekt de verscheurde casanova tijdens een avondje uit - een relatie heeft met de arrogante Ronald (Elias Koteas), een getrouwde man die zijn gezin wil verlaten, maar zoals vaker meer belooft dan hij doet.
‘Two Lovers’ vraagt een inspanning. Regisseur James Gray waagt zich na asgrauwe misdaadportretten als ‘Little Odessa’ en ‘The Yards’ op onvertrouwd terrein, maar toch is de hand van de meester in elke scène voelbaar. Net zoals in zijn vorige films de personages primeerden op hun acties, focust Gray zich ook ditmaal op de innerlijke zielenroerselen van de tragische romantische ziel, veeleer dan op het dilemma waarmee hij kampt. De uitkomst daarvan - één van de meest onhappy happy ends, of andersom - blijkt minder belangrijk dan de weg daarnaar, al is het einde ook typerend voor de karakters.
De getormenteerde Phoenix steelt de show in een zeer intieme vertolking, gekleurd door kleine momentjes en gespeend van elke vorm tot grote monoloog. Dezelfde ingehouden intensiteit vinden we terug bij zowel Paltrow (na haar puike bijrol in ‘Iron Man’ helemaal terug van weggeweest) als nieuwkomster Shaw, die voor het eerst in de vijftien jaar dat ze de films aaneen rijgt indruk maakt. Verwacht dus allerminst een romantische film geplaveid met Hollywoodbakstenen, maar wel eentje geboetseerd met de herkenbare addertjes van het echte leven. En zoals u en ik weten, komen die veel harder aan. Niemand kijkt immers graag in de spiegel.