Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
You Don't Mess With The Zohan
Het scenario van ‘You Don’t Mess With The Zohan’ bevindt zich al sinds 2001 in de Hollywoodkluis. De film belandde daar namelijk omdat producenten het niet zo wijs vonden om na de gebeurtenissen van 11 september een politiek incorrecte komedie over Palestijnen en Israëliërs in de zalen te brengen. Een ruim lustrum later werd het script herwerkt door Judd Apatow - de humorproducent die bijna alles wat hij met zijn pingels aanraakt in komisch goud omtovert - en hoofdrolspeler Adam Sandler. Het resultaat is een prettig gestoorde film, waarin vulgariteiten, homofobe grappen en karikaturale moppen over de Palestijnse en Israëlische cultuur ten top gedreven worden.
Hoofdpersonage Zohan is een geheimagent van de Israëlische mossad, die het vechten voor bekeken wil houden. Zijn grote droom is om het in Amerika - the land of opportunities, weet je wel - te maken als haarstylist en dus ensceneert hij zijn eigen dood om vervolgens richting de States te verkassen. Daar vindt hij, onder het pseudoniem Scrappy Coco, werk bij een kapperszaak, geleid door de Palestijnse Dalia. Maar zijn geluk is maar van korte duur. Hij wordt, ondanks een nieuwe aan de jaren tachtig schatplichtige look, herkend door een Palestijnse taxichauffeur (Rob Schneider) die nog een rekening met Zohan te vereffenen heeft. Tot overmaat van ramp duikt ook The Phantom (John Turturro) opnieuw op, een internationale misdadiger met wie Zohan al meermaals enkele robbertjes uitvocht.
Onder de deklaag van platvloerse farces schuilt een bij momenten opvallend gevatte komedie die snedig de spot drijft met zowel Palestijnen als Israëliërs. ‘You Don’t Mess With The Zohan’ kan makkelijk racistisch geïnterpreteerd worden en voor een groot stuk is dat terecht, maar het aanstekelijke spel van Adam Sandler en vaste compagnons Rob Schneider en John Turturro werkt niettemin op de lachspieren. Het absurde karakter van de grappen - een spelletje pingpong met een granaat! Zohan die kogels ontwijkt! de terroristenhotline - maakt tevens dat we het allemaal met een moddervette knipoog moeten nemen.
Jammer dan ook dat de makers in de finale (het laatste halfuur, zeg maar) toch nog voor een politiek correct en moraliserend slot kiezen en hun scherpe tandjes minuut na minuut verliezen (of moeten we het interpreteren als een oproep tot verdraagzaamheid?). Ook Sandler, die zichzelf niet geheel bescheiden castte als een seksobject annex superheld annex gigantisch geschapen dekhengst, kan het met zijn heerlijk foute accent en speelse vertolking niet meer redden.