Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Het is al enkele jaren geleden dat Nederlands filmmaker Theo Van Gogh het tijdelijke voor het eeuwige verwisselde nadat hij in koelen bloede werd neergeschoten, maar net zoals bij elke andere cineast blijft zijn werk doorleven. In het geval van Van Gogh zelfs het werk dat hij niet meer kon voltooien. Zijn plan om een stel remakes van zijn eigen films in the land of hope and dreams (lees: de Verenigde Staten) op te nemen belandde niet in de diepvriezer, maar in de handen van een stel geëngageerde independent-regisseurs.

Zo waren we er twee jaar geleden getuige van hoe Steve Buscemi van ‘Interview’ evenwel niet veel meer kon maken dan het sowieso al lauwe origineel en nu is het de beurt aan Stanley Tucci, die de zwaardere taak heeft om één van Van Gogh’s beste films - ‘Blind Date’ - in een nieuw jasje te hullen. Net zoals Buscemi castte hij ook zichzelf in de hoofdrol en ook nu betreft het een steekspel tussen twee sterke karakters, een kleine anderhalf uur lang botsend en zich verbaal in allerhande bochten wringend. De geest van Van Gogh blijft bewaard en ook al slaagt hij er niet in de superieure Nederlandse film naar de kroon te steken, toch brengt hij het er veel minder bekaaid vanaf dan zijn voorganger. Niet moeilijk natuurlijk als je aan de slag kan met beter bronmateriaal (‘Blind Date’ van Van Gogh was ook al een pak beter dan diens ‘Interview’).

Centraal in dit verhaal staat een stel dat via diverse contactadvertenties met elkaar afspreekt, steeds opdagend in een andere gedaante, steeds een ander gesprek voerend. Het doel van hun dates: het verwerken van de dood van de dochter die ze tezamen hadden. De dochter ook uit wiens oogpunt het verhaal van de gehavende ouders verteld wordt. Maar kan je wel over het verscheiden van je eigen kind heen raken?

Het uitgangspunt is nog altijd even origineel als destijds in 1996 (het jaar waarin Van Gogh zijn origineel opnam) en opnieuw lijkt het verhaal zich in cirkeltjes te bewegen. Tussen de regels verstopt zich soms de meest cruciale informatie, en dat is ook in ‘Blind Date’, opgenomen op zes dagen tijd in een verlaten pand in Gent, het geval. De gesprekken gaan vaak over de meest banale onderwerpen, zaken die er niet toe doen. Maar het zijn net die babbels die het verwerkingsproces in gang duwen en ook houden.

Een film als deze staat of valt met de acteurs, en zeker wanneer Tucci de bijrollen tot een minimum herleid en zo de twee hoofdpersonages nog meer prominent plaatst. Tucci zelf is een uitstekend acteur en ook al was hij niet zinnens om de rol van Don op zich te nemen lijkt hij ‘m als gegoten. Patricia Clarkson op haar beurt is één van de meest onderschatte actrices van haar generaties, die eindelijk de kans krijgt om te schitteren in een rol die haar diverse acteerfacetten toestaat. Nog een leuk toemaatje voor de fans van het origineel: Peer Mascini (die toen de rol van Tucci speelde) komt even langs. Net zoals Van Gogh-oudgediende Thijs Römer een paar keer door het beeld mag lopen. Een waardige remake dus, in de geest van de Nederlandse meester.

Peter Janssens