Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Black Water
Af en toe zijn er van die films die je écht geen zin meer doen krijgen om op vakantie te gaan. Tenminste toch niet naar de locatie waar de film zich afspeelt. Het enkel in afkomst gelijke ‘Wolf Creek’ was zo’n film, het meer thematisch overeenstemmende ‘Open Water’ ook, en nu is er dus ‘Black Water’, een vooral op viscerale spanning terende griezelprent die mooi aansluit op de waar gebeurde haaienshocker van enkele jaren geleden.
Ook ‘Black Water’ speelt zich namelijk af in troebele wateren. Letterlijk. Drie vrienden besluiten een boottochtje te maken in de moerassen, maar krijgen daar al heel snel spijt van. Hun trip wordt immers brutaal onderbroken wanneer iets hun boot doet omslaan en hun gids meesleurt naar de diepte. De diepte waarin een grote krokodil met een lege, grommende maag zich schuilhoudt, wachtend op het volgende gerecht van zijn viergangenmenu. De vrienden belanden uiteindelijk in een boom, boven het levensgevaarlijke water. Maar daar kunnen ze niet voor eeuwig blijven zitten. Zij beseffen dat, maar ook de krokodil weet dit.
Het uitgangspunt van dit eveneens op ware feiten gebaseerde ‘Black Water’ is niet nieuw meer - de afgelopen paar jaar kregen we immers een stortvloed aan survival horrors geserveerd - maar toch weet cineastenduo David Nerlich en Andrew Traucki er de spanning goed in te houden. Zeker de opbouw verloopt zeer gestaag en zal bij de gevoelige kijker niet alleen koude rillingen, maar ook klamme handjes opleveren. Maar de hamvraag bij dit genre films is: hoe houd ik die spanning anderhalf uur lang geconcentreerd? Het zou natuurlijk helpen mochten we enige interesse kunnen vertonen voor de slachtoffers in spé, die - zo wil de traditie het blijkbaar - opnieuw weinig meer zijn dan een stelletje lege karikaturen. We voelen ons niet verbonden met hun lot, en daardoor kan het ons na een tijdje niet meer schelen wat er met hen gebeurt; dat de B-acteurs spelen als een stelletje amateurs die net gebuisd zijn voor hun toelatingsexamen aan de toneelschool, zal er wellicht ook wel iets mee te maken hebben. Het meer dan puike camerawerk ten spijt, dat vakkundig inspeelt op de primaire angsten van de mens en de spanning gaat zoeken waar het zich het meest van al verschuilt: in het hoofd van de drie vrienden.
Het pleit voor Nerlich en Traucki dat ze van ‘Black Water’ geen ongeloofwaardige krokoslasher à la ‘Crocodile’ of ‘Komodo’ hebben gemaakt, maar een film is nog altijd meer dan sfeerschepping alleen. Als de personages ons steenkoud laten, doet de film dat uiteindelijk ook.