Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Bij marketinggenie J.J. Abrams is het al smoke and mirrors wat de klok slaat. De hype die hij met ‘Lost’ creëerde, verdient meer respect dan de serie zelf en ook monsterhit ‘Cloverfield’ bleek lang niet de revolutionaire genrefilm te zijn die hij beweerde. Wel was het degelijk vakwerk, net zoals zijn regiedebuut ‘Mission: Impossible III’ dat was: conventioneel, maar minder buiten de lijntjes kleurend dan de promocampagne die eraan voorafging, deed vermoeden.

Vanuit die optiek is ‘Star Trek’ een project dat de Amerikaanse regisseur-producent op het lijf geschreven is. In een tijd waarin reboots schering en inslag zijn, mag het niet verbazen dat de crewlui aan boord van de Enterprise een hippe verjongingskuur kregen. Shatner en co waren vanzelfsprekend te oud (of niet meer in leven) voor nog een avontuur en ook Patrick Stewart en de zijnen leken na de monumentale flop ‘Star Trek: Nemesis’ over hun piek heen, dus moest in de reeks dringend vers bloed geïnjecteerd worden. Op de tijdslijn van de ‘Star Trek’-saga bevindt deze nieuwe aanvulling tot de sterrencanon zich helemaal vooraan, nog voor de allereerste tv-episode.

Dat het Abrams menens is, bewijst hij met de tabula rasa-openingsscène waarin een zeer jonge James Tiberius Kirk het levenslicht ziet. Niet lang erna zien we ‘m - enkele jaartjes ouder - in een cabriolet over het wegdek scheuren, achternagezeten door de politie. Gelijktijdig in een ander melkwegstelsel zijn we getuige hoe een jonge Spock gepest wordt door mede-Vulcans die ‘m zijn bastaardafkomst verwijten. De twee hebben dan nog geen notie van de vele avonturen die hen samen nog te wachten staan. Ook als ze elkaar op de ruimteacademie tegen het lijf lopen, lijkt maar weinig op een toekomstige vriendschap te wijzen. De strijd tegen Romulaan Nero, die het op ondermeer Vulcan en de aarde gemunt heeft, verbindt hen echter.

Natuurlijk passeren ook de andere gekende karakters de revue, waaronder Uhura, Chekov, Bones, Sulu en Scotty. De manier waarop al deze personages in de positie terechtkomen waarin we ze al die jaren aan het werk zagen, is door scenaristenduo Orci en Kurtzman met de nodige creativiteit in scène gezet, maar de meeste aandacht gaat naar Kirk en Spock. Chris Pine’s versie van Kirk wijkt stevig af van de interpretatie van Shatner; hij zet ‘m met succes neer als een mix van Han Solo en Indiana Jones, een non-conformist die door zijn nonchalante, maar gedreven houding uitgroeit tot de held van de dag. Zijn verbaal gekibbel met Spock (een briljante Zachary Quinto) vormt het kloppende hart dat in de houterig vertolkte originele reeks vaak afwezig was.

Ook op de actiescènes valt niets aan te merken. De CGI oogt verbluffend en de intergalactische duels, zwierig in beeld gebracht, zien eruit om van te smullen. Bovendien valt het parallelle tijdreisverhaal perfect in de ‘Star Trek’-plooi en sluit het mooi aan op de verhaallijnen die reeds vroeger uitgezet waren. Al gaat het niet erg diep, precies omdat de makers heel wat aandacht spenderen aan de voorstelling van de verschillende personages. We kennen ze natuurlijk al, maar niet op deze manier. En nooit waren ze beter vertolkt dan door Pine, Quinto, maar ook Zoë Saldana en Karl Urban. Let tevens op het ruime optreden van Leonard Nimoy, die zijn mythische rol herneemt. ‘Star Trek’ is de elfde film in de huidige serie, maar binnen enkele jaren zal blijken dat het eigenlijk de eerste was van een heel nieuwe. Een betere.

Extra’s (dvd): de 1-disc uitgave bevat een boeiende commentaartrack van ondermeer regisseur en producer J.J. Abrams en scenarist Alex Kurtzman, een korte film (‘A New Vision’) en een set bloopers die illustreren dat de sfeer tijdens de opnames optimaal was. Boeiend bonusmateriaal dat bewijst dat kwaliteit het altijd haalt op kwantiteit.

Peter Janssens