Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Telefon
‘Telefon’ dateert uit 1977, een paar jaar voor het met de carrière van Charles Bronson grondig fout is beginnen lopen. Deze thriller van regisseur Don Spiegel luidde die neergang echter al een beetje in: de rol die de cultlegende hierin neerzette, leunde immers al heel sterk aan bij de inwisselbare rollen die hij in de jaren tachtig aan de lopende band aanvaardde. Vintage Bronson dus.
Hij speelt de rol van kolonel Grigori Borzov, een kolonel die door de Russische KGB naar Amerika gestuurd wordt om daar jacht te maken op de dolgedraaide KGB-agent Nicolai Dalchimski (Donald Pleasance). Die laatste is in het bezit van een notitieboekje vol geheime agenten, die in de jaren ’50 naar de VS zijn gestuurd. De agenten zijn tikkende tijdbommen, want één telefoontje met een citaat uit een Robert Frost-gedicht volstaat om hen onder hypnose te plaatsen en hen aan hun kamikazemissie te laten starten. Dalchimski is vastberaden het lijstje af te werken, maar daar wil de KGB een stokje voor steken. Omdat ze betreffende deze geheime missie nogal moeilijk open kaart kunnen spelen tegen de Amerikaanse overheid sturen ze Borzov.
Wie ooit ‘The Manchurian Candidate’ (de originele of de remake) zag, zal de gelijkenissen wellicht niet ontgaan. De manier waarop de dubbelspionnen uit hun Amerikaanse winterslaap ontwaakt worden, leunt immers sterk aan bij de hypnosespelletjes uit John Frankenheimers klassieker uit 1962. Die had ook zinnige dingen te zeggen over de politieke situatie waarin Amerika na ondermeer de Korea-oorlog vertoefde en kon op de koop toe terugvallen op een ingenieuze intrige, vooruitgestuwd door die trancetelefoontjes. In ‘Telefon’ echter is het niet meer dan een gimmick. Het idee zit op zich wel goed, maar er wordt weinig mee gedaan, wat ervoor zorgt dat de film een erg repetitief karakter krijgt. Na het derde telefoontje heb je ’t wel gezien, maar dan pas schiet Bronson in actie.
Wat Bronson hier doet, verschilt maar weinig met wat hij de twintig volgende jaren voor de camera heeft uitgevreten. Hij heeft altijd al een stoïcijnse acteerstijl gehad, maar vanaf medio jaren zeventig is hij die als het ware gaan commercialiseren. Toen cineast Don Siegel ‘m vroeg zijn snor af te scheren voor deze rol, antwoordde hij: “No mustache, no Bronson”. Alles was imago bij de acteur uit ondermeer ‘Once Upon A Time In The West’ en ‘Death Wish’. Vooral die laatste film zorgde voor een klik in zijn loopbaan en transformeerde een prima western- en oorlogacteur in een actieheld zonder gevoel. In die optiek is ‘Telefon’ ook geen vreemde eend in de bijt.
Met bijrollen van ondermeer Donald Pleasance (hij zet hier een Blofeld avant-la-lettre neer), Patrick Magee, Alan Badel en Lee Remick wordt Bronson wel goed geflankeerd, maar het kan ‘Telefon’ niet van zijn B-status afhelpen. Wie de acteur graag aan het werk zag in films als ’Murphy’s Law’, ’10 To Midnight’ of ‘Death Wish 35’ zal ‘m ook hierin smaken. Dit is hem op het lijf geschreven. Slecht kan je deze pseudo-politieke actiethriller dan ook niet noemen, eerder weinig ambitieus. Dat terwijl het boek van Walter Wager dat wel was.