Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Drag Me To Hell
Momenteel bereidt Sam Raimi een remake voor van zijn eigen debuutfilm ‘The Evil Dead’. Die staat gepland voor 2011, precies dertig jaar na het origineel. Maar vooraleer hij daaraan begint, zag hij de kans schoon om een script dat hij reeds begin jaren negentig schreef naar het grote scherm te vertalen: ‘Drag Me To Hell’, een clever B-filmpje dat de gruwel van z’n kwaadaardige dood-trilogie combineert met de psychologische spanning uit ‘A Simple Plan’ en ‘The Gift’ en dat onderweg nog een scheut sociale kritiek in het uit kadavers en krakende knoken opgetrokken script verbergt.
Christine Brown (Alison Lohman) werkt bij een bank als kredietverleenster, maar wordt verleid door de openstaande job van assistent-manager. Om bij haar baas op een goed blaadje te komen, moet ze zelfstandige, vaak moeilijke beslissingen kunnen nemen, en dus besluit ze een oude zigeunervrouw een nieuwe lening te ontzeggen, waarop het oude besje prompt haar huis zal moeten verlaten. Die zint op wraak en wanneer ze er niet in slaagt de jonge bankbediende in een handgemeen een kopje kleiner te maken, besluit ze een banvloek op Christine te werpen. Uit een gesprek met een medium blijkt dat de Lamia (oftewel: de zwarte geit!) nu achter haar aanzit, en dat die niet zal rusten vooraleer hij haar ziel naar de diepe krochten van de hel heeft gesleurd.
‘Drag Me To Hell’ speelt zich af over een tijdspanne van drie dragen, letterlijk de tijd waarin de Lamia Christine met diverse psychologisch tormenterende bezoekjes vergast. Raimi zet die bezoekjes met veel metierkennis in beeld, en hoewel hij beseft dat de grootste huiver schuilt in datgene wat men niet ziet (onderschat nooit de kracht van de suggestie), laat hij geregeld ook bloed, slijmen, snot en andere lichaamssappen rijkelijk vloeien. Hij weet nog altijd als geen ander op welke knoppen hij moet drukken om de horrorfan de kriebels te bezorgen. Maar er mag ook gelachen worden.
Zo doen de kraak-, piep- en andere geluiden op de klankband geregeld je haren ten hemel rijzen, terwijl de zwarte humor een ideaal tegengewicht vormt. Maar hoezeer een lachkramp af en toe wenkt, het moge duidelijk zijn dat Raimi z’n publiek vooral de daver op het lijf wil bezorgen. Hij scoort het meest van al met de gruwelscènes, die een ouderwetse charme herbergen en een voor het genre kloppend hart verraden. Het is zelfs bijna onmogelijk voor te stellen dat de man achter deze bijzonder trefzekere vingeroefening dezelfde is als achter bigbudget blockbusters als de ‘Spider-Man’-trilogie.
In Alison Lohman (die Ellen Page op het laatste nippertje verving) heeft hij bovendien de perfecte actrice om gestalte te geven aan een onzekere jonge vrouw, wier drang naar geld en succes pijnlijk bestraft wordt met een diabolische vervloeking. Die interessante metafoor wordt evenwel nooit ten volle uitgewerkt; daarvoor houdt Raimi het genrewijs strak to the point en dient hij in de eerste plaats een leuke instant-cultklassieker op, waarin gretig gerefereerd wordt aan eigen en ander genrewerk, waarin de show wordt gestolen door een granny from hell én waarin de gruwel ten allen tijde met voldoende grappen worden geserveerd. Raimi heeft zijn roots dus geenszins verloochend.