Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

“Tot driemaal toe heb ik om subsidies gevraagd, maar ze wilden maar niet in de buidel tasten”, aldus Waals filmmaker Fabrice du Welz die zijn debuut ‘Calvaire’ maar heel moeilijk van de grond kreeg. Als je het uiteindelijke resultaat zag, begreep je de terughoudendheid van het filmfonds wel. Conventioneel kon je de film niet echt noemen en bovendien liet z’n depressieve teneur de kijker allesbehalve goedgemutst achter. Voor zijn tweede wapenfeit, ‘Vinyan’, gaat hij dezelfde toer op. Alleen keert hij de akelige Ardennenbossen de rug toe en slaat hij ditmaal zijn tenten op in Azië.

Jeanne (Emmanuelle Béart) en Paul (Rufus Sewell), die hun zoontje Joshua verloren in de tsunami van 2004, kunnen dat verlies maar nauwelijks verwerken. Het verwerkingsproces wordt overigens een pak bemoeilijkt door het feit dat Joshua’s lichaam nooit werd teruggevonden, wat Jeanne doet vermoeden dat haar spruit evengoed door mensensmokkelaars ontvoerd zou kunnen zijn. Dat idee wordt versterkt wanneer ze op een fundraiser video-opnames gadeslaat uit Birma, waarop ze haar zoontje meent te herkennen. Met een niet erg betrouwbare gids op zak trekt het koppel richting de Aziatische rimboe, op zoek naar hun enige telg.

In ‘Vinyan’ speelt Du Welz gretig leentjebuur bij andere junglefilms, zowel in plot als in beeldtaal. Zo vertoont de zoektocht van Jeanne en Paul parallellen met die uit ‘The Emerald Forest’, waarin een vader zijn verdwenen zoon ook in onontgonnen gebied trachtte terug te vinden, doen de zompige Birmese moerassen denken aan het gebied waar Colonel Kurtz zich terugtrok in ‘Apocalypse Now’ (ook het koppel uit ‘Vinyan’ daalt af, diep in the heart of darkness) en echoot de kinderclan in de derde en meest waanzinnige acte naar ‘Lord Of The Flies’. Het grootste probleem is echter dat Du Welz zijn tekort aan verhaaldiepgang tracht te verdoezelen via een onbehaaglijke sfeer, die je echter eerder op de zenuwen werkt dan aan het scherm kluistert.

Nochtans is de thematiek interessant en dat maakt het des te verrassender dat hij weinig aanvangt met de mogelijkheden ervan (de psychologisch interessante hamvraag ‘hoe ver ga je als je denkt dat je kind nog in leven is?’ wordt zelfs naar het zijplan verschoven om plaats te maken voor barokke, doch nietszeggende horror). Bovendien slagen Emmanuelle Béart en Rufus Sewell er niet in hun personages - respectievelijk een van de realiteit loskoppelende vrouw die als een leeuwin op zoek gaat naar haar welp, en haar suffe echtgenoot die zonder tegenpruttelen het familiekapitaal verbrast aan de schijnbaar zinloze queeste - de karikatuur te laten ontstijgen.

Extra’s (Blu-ray): naast een paar obligate trailers (eigenlijk amper het vermelden waard) vinden we slechts één bonusfeature terug, maar die maakt wél indruk. Een 50 minuten durende making of waarin cast en crew elkaar niet constant schouderklopjes geven en waarin je bijgevolg ook iets wijzer wordt over het tot stand komen van de productie, is een zeldzaamheid. Het blijkt zelfs boeiender dan de film zelf.

Peter Janssens