Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Diverse studies over rouwverwerking hebben uitgewezen dat een zwaar verdriet (het verlies van een dierbare bijvoorbeeld) mensen dichter bij elkaar brengt. Zo is het ook in ‘Personal Effects’, een drama waarin twee mensen die in normale omstandigheden wellicht nooit kennisgemaakt zouden hebben, naar elkaar toegroeien.

Linda (Michelle Pfeiffer) lijdt onder het verlies van haar man, ook al was die niet bepaald een modelechtgenoot: hij dronk graag en spendeerde weinig tijd aan zijn gezin. Naast een vrouw laat hij ook een doofstomme tienerzoon achter, die net zoals zijn moeder het verlies maar moeilijk een plaats kan geven. Om het verdriet een plaats te geven, trekt Linda naar een groepstherapie, waar ze over de pijn en de huidige leemte in haar hart kan spreken met lotgenoten, mensen die eenzelfde zwaar verlies te verwerken hebben.

Daar leert ze Gloria (Kathy Bates) kennen, die haar dochter kwijtspeelde nadat deze brutaal verkracht en vermoord werd. Ook van de partij bij de sessie is Walter (Ashton Kutcher), Gloria’s 24-jarige zoon die er schijnbaar wat apathisch bijzit. Hij keerde z’n worstelcarrière in de dop de rug toe om zijn moeder in deze moeilijke periode bij te staan. Linda vindt steun bij de in zichzelf gekeerde Walter, en uiteindelijk lijkt Walter ook in het gezelschap van Linda te ontdooien.

Lang lijkt het erop dat regisseur David Hollander de suikerpot in de kast laat staan. De relatie tussen Linda en Walter, die je al vroeg voelt aankomen, wordt in alle sereniteit in beeld gebracht en blijkt gespeend van enig vals sentiment. Een zeer mooie prestatie zowaar, maar het belet niet dat ‘Personal Effects’ als een vrouwenzendervoer aandoet. De langzame opbouw, die de personages voldoende rijpingstijd gunt, deed het beste verhopen, maar eens alle pionnen hun positie hebben ingenomen, zakt de film als een kaartenhuisje in elkaar.

Hollander drukt iets te nadrukkelijk op de dramaknopjes en van alle oprechtheid aan het begin is tijdens de melige finale niets meer te bespeuren. Dat je bovendien weet welke richting het verhaal zal uitgaan, doet er ook geen goed aan. Hét probleem is misschien dat de scenaristen net iets te veel drama in hun script wilden smokkelen. Zo is er niet alleen de hobbelige relatie tussen de twee protagonisten, maar ook de zoon van Linda die niet kan spreken of horen, en de twee rechtszaken waarbij de daders die verantwoordelijk zijn voor het verscheiden van hun dierbaren terechtstaan.

Die grote hoeveelheid plotlijnen die allemaal samenvallen, heeft misschien voor een groot deel te maken met onzekerheid. Als de ene niet emotioneert, dan is er nog de andere, horen we de producers haast denken. Dat terwijl af en toe wél de juiste snaar geraakt wordt. En dan nog vooral wanneer Pfeiffer (goed op dreef) en Kutcher (bijzonder in vorm in een ernstige rol) samen het scherm delen. Verdienstelijk nog, deze ‘Personal Effects’, maar er zat een veel betere film in.

Peter Janssens