Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Een remake wordt veelal (terecht) beschouwd als inferieur aan zijn origineel, maar heel af en toe gaan zij ook een eigen leven lijden. Soms in zulke mate dat je haast zou vergeten dat ze hun mosterd elders haalden. ‘Scent Of A Woman’ is zo’n film. Al Pacino won voor zijn verbluffende vertolking van blinde ex-militair verdiend de Oscar voor Beste Acteur en de prent werd unaniem goed onthaald. Advocaat van de duivel-gewijs zouden we zelfs durven stellen dat hij de populariteit van ‘Profumo Di Donna’ ruimschoots overschreden heeft. En toch was hij er nooit geweest zonder deze Italiaanse klassieker.

Het behoeft geen discussie dat dit uit 1974 stammende melodrama nooit de appreciatie gekregen heeft die het verdiende, ook al kon het destijds rekenen op twee Oscarnominaties en wisten regisseur Dino Risi en vooral hoofdrolspeler Vittorio Gassman hoge ogen te gooien in Cannes. Voor beiden zou deze film het orgelpunt van hun carrière worden. Risi, die in 2008 zijn laatste levensadem uitblies, en zijn fetisjacteur Gassman (reeds sinds 2000 onder de zoden) werkten meer dan tien keer samen, maar nooit zouden zij een meer iconische prent als dit op de roman van Giovanni Arpino gebaseerde drama draaien.

Gassman treedt aan als de blinde legerkapitein Fausto Consolo, een nors en verbitterd man, lang geen pretje om mee op te trekken. Nochtans is het precies dat wat de jonge militair Giovanni (Alessandro Momo) gedurende een week te wachten staat. Hij krijgt de ondankbare taak om de kapitein van Turijn naar Napels te begeleiden, een reis waarbij de schijnbaar antipathieke Fausto zijn liefde voor vrouwen niet onder stoelen of banken steekt. Zo moet Ciccio - zoals Fausto zijn jonge begeleider noemt - in elke stad waar ze halt houden mooie dames voor hem uitzoeken. Iets wat Fausto eigenlijk zelf beter lijkt te kunnen, enkel en alleen door zijn neus te gebruiken.

‘Profumo Di Donna’ speelt zich veelal af in donkere clubs, prostitueebuurten en andere schaduwzijdes van de stad, waar de vuilgebekte blinde militair zich merkbaar op het gemak voelt. Gassman steelt de show en weet van z’n karakter meer te maken dan de karikatuur die hij bij aanvang lijkt. Interessant is natuurlijk dat de ware bedoelingen van het hoofdpersonage steeds in sluiers gehuld blijven. We weten (als je de remake nooit zag) niet wat hij van plan is, en dat zorgt voor een extra spanningsboog die Risi regelmatig weet te voeden.

Een iconische klassieker en toch maar drie sterren? De tand des tijds mag dan al misschien weinig aan de intrinsieke kwaliteiten raken, uiterlijk staat de film nu niet meer als een huis. Ook de nevenacteurs verdwijnen in de schaduw van Vittorio Gassman. Zo overtuigend als hij z’n rol neerzet (en dat doet je heus wel wat door de vingers zien), zo emotieloos acteren zowel Agostina Belli, die in het tweede luik een veel te groot aandeel krijgt, en de betreurde Alessandro Momo, die net voor de première van deze film het leven liet in een motorongeval. Niettemin is ‘Profumo Di Donna’ de moeite en verdient hij z’n plaatsje in de annalen van de Italiaanse filmgeschiedenis.

Peter Janssens