Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

De liefde van de man gaat door de maag, zong Ria Valk reeds in de jaren zeventig, en ruim dertig jaar later blijkt dat nog zo te zijn. Al gaat ‘The Ramen Girl’ niet alleen of zelfs maar amper over de liefde tussen man en vrouw, als wel over de exploratietocht van een terneergeslagen en in de steek gelaten vrouw, wiens ex-lief nu elders de maag gaat vullen. Zo krijg je, in tegenstelling tot wat je zou kunnen verwachten, geen echte romantische komedie, maar een melodrama waarin een lach en een traan alweer tot de basisingrediënten behoren.

Centraal staat Abby (Brittany Murphy), een jonge Amerikaanse vrouw die naar Tokyo trekt om daar haar vriend een bezoek te brengen. Die blijkt voor z’n job alweer elders heen te moeten, waarop hij terstond de relatie verbreekt. Abby’s gebroken hartje zorgt er echter voor dat ze de ramenshop (een shop waarin noedelsoep bereid wordt) in de buurt opmerkt, en niet veel later - nadat ze de heilzame werking van zo’n scheut soep zelf heeft mogen ondervinden - stelt ze zich een wel heel bijzonder doel: ze wil zelf een ramenkok worden. Daarvoor haalt ze de temperamentvolle Japanse chef over haar in die bijzondere kookkunst te onderwijzen.

Een goede verstaander heeft maar een half woord nodig, en weet dat de labiele Abby haar droom uiteindelijk zal vervullen. De weg ernaartoe is niet vrij van clichés, maar de leuke, doch nergens verrassende interactie tussen de puik gecaste Brittany Murphy en de showstelende Toshiyuki Nishida weet wel te charmeren. De ramensensei gaat in ware Mr. Miyagi-stijl te werk (‘The Karate Kid’) en kan zijn tirannieke aard moeilijk verbergen, maar uiteindelijk ontdooit ook hij. Je kan ‘The Ramen Girl’ melig en voorspelbaar noemen, maar de acteurs geven zich wel voluit.

Het scenario daarentegen blijft af en toe wat vlak. Hoofdpersonage Abby krijgt maar weinig diepgang mee, dus mag het een wonder heten dat Murphy - nochtans niet de meest getalenteerde actrice - haar innemend en aansprekend weet te maken. Maar het zijn vooral de nevenpersonages die er het meest bekaaid vanaf komen. Zo is er een hele subplot rond vriendinnen van Abby, en rond een romance die ze beleeft met een lokale knul, maar geen van beide weten echt te boeien. Veel heeft te maken met de vertolking van Nishida, van wie je - telkens hij uit beeld is - hoopt dat hij snel terug is.

Regisseur Robert Allan Ackerman heeft zijn project zeker met liefde bereid, maar her en der had hij iets strenger voor zichzelf moeten zijn. Je hebt koks die hun klanten zo weinig bieden dat ze nadien nog richting de frituur moeten om de honger te stillen, maar je hebt er ook die hun borden zo vol leggen dat je nog voor het hoofdgerecht een gevoel van overdaad ervaart. De beste chefs bevinden zich daar tussenin. Ackerman doet een aardige poging, maar zijn teveel aan ingrediënten maakt toch dat het soepje overkookt. Gelukkig zijn er nog de zeer aardige vertolkingen.

Peter Janssens