Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Geef toe: Emilio Estevez is geen naam die mensen massaal naar de bioscoop zal lokken en de 45-jarige acteur kijkt voorlopig terug op een niet zo memorabele carrière. Z’n grootste successen zijn doorgaans luchtige, maar daarom niet minder plezierige actiekomedies (‘Stakeout’, ‘Men At Work’) of typische jaren tachtig coming of age tragikomedies (‘The Breakfast Club’, ‘St. Elmo’s Fire’). We geven grif toe dat we ons met die films prima vermaakt hebben, maar toch hebben we onlosmakelijk het gevoel dat the big one ontbreekt.

Iedere acteur of iedere regisseur - en Estevez is op beide fronten actief - is immers op zoek naar die ene grote vis, waarvoor hij herinnerd zal worden. Niet iedereen bereikt dit hogere goed in z’n carrière; sommige Hollywoodiconen of -wannabes zijn immers hun hele leven op zoek. Bijna dertig jaar na de start van z’n loopbaan heeft Emilio Estevez ‘m gevonden. ‘Bobby’ echoot naar het betere ensemblewerk van Robert Altman, maar vergeet ondertussen ook niet om rake politieke standpunten te formuleren én een indrukwekkend tijdsbeeld te schetsen.

‘Bobby’ speelt zich af in 1968 en volgt de levens van iets meer dan twintig mensen, die allemaal aanwezig zijn in het hotel, waar presidentskandidaat Robert Kennedy door een extreme tegenstander neergeschoten zou worden. Met mooie decors, kenmerkende kapsels en kledij én een uitmuntende soundtrack, waarop onder andere The Moody Blues, Simon & Garfunkel en The Supremes hun opwachting maken, weet Estevez de jaren zestig opnieuw tot leven te brengen: de opkomst van de flower power periode krijgt bijzondere aandacht - de LSD-scène die daarmee gepaard gaat, is één van de sterkste momenten uit de film en bewijst niet alleen Estevez’ schrijftalent, maar ook z’n gevoel voor visuele flair.

‘Bobby’ kan terugvallen op een uitmuntende cast, waarbij werkelijk iedereen iets wezenlijks aan zijn of haar rol weet toe te voegen. Alle acteurs aanhalen zou ons te ver leiden, maar we onthouden vooral een aangename Anthony Hopkins, een overtuigende Sharon Stone, een verrassende Elijah Wood, een innemende Harry Belafonte, een hilarische Ashton Kutcher en de zoals steeds zeer betrouwbare William H. Macy en Christian Slater. Het enige wat we Estevez, die overigens zelf ook een rolletje voor z’n rekening neemt, zouden kunnen verwijten, is z’n gebrek aan subtiliteit. Af en toe neigt hij iets te veel naar prekerigheid, terwijl z’n boodschap duidelijk genoeg is en vooral gebaat is bij een vorm van minimalisme. Overdaad schaadt, ook al is dat bij ‘Bobby’ allemaal erg relatief. In de laatste tien minuten gaat de film in een emotionele en politieke overdrive. Waar een slecht regisseur dan waarschijnlijk de bal volledig misslaat, weet Estevez de kijker nog meer aan het scherm te kluisteren met een indrukwekkende melange van eigen bronmateriaal en archiefbeelden, bijgestaan door een voice-over van Robert Kennedy himself. Een historische toespraak, die nu nog steeds brandend actueel is.

Peter Janssens