Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
I Love You, Man
Paul Rudd en Jason Segel (de charismatische hoofdrolspeler uit ‘Forgetting Sarah Marshall’) samen in een komedie, dat kan niet anders dan gensters opleveren, moeten de producenten gedacht hebben. Je kan hen die denkpiste nauwelijks kwalijk nemen. Beide heren hebben in het recente verleden bewezen prima acteurs te zijn voor leuke komedies over mannenvriendschappen. Het enige probleem: deze ‘I Love You, Man’ is lang niet zo leuk als hij eruitziet.
Rudd treedt aan als de sjofele Peter Klaven, die na amper acht maanden zijn vriendin ten huwelijk vraagt. Bij de keuze van de getuigen komt hij echter tot de vaststelling dat hij in zijn leven nooit een echte vriend heeft gehad. Maar wie moet hij dan vragen als getuige? Hij besluit het heft in eigen handen te nemen en gaat op man-date. Na een heleboel teleurstellingen loopt hij plots Sydney (Segel) tegen het lijf, een non-conformistische en schijnbaar nooit echt volwassen geraakte dertiger die net als Peter een instrument bespeelt, van dezelfde rockband houdt en er zowat dezelfde interesses op nahoudt. Het klikt meteen. Iets te goed zelfs, want voor hij het goed en wel beseft, gaat Peter zelfs zijn aanstaande verwaarlozen.
Het idee leent zich wel tot een grappige film, maar het probleem is dat regisseur John Hamburg het nooit echt op het juiste spoor krijgt. Het tempo ligt laag, er gebeurt veel te weinig en de grappen zijn, net als Jason Segels personage, het puberaal niveau niet ontgroeid. Daarenboven keren heel wat jokes meer dan één keer terug (Rudd die in een zelfgecreëerd reggaetaaltje “I’m slappin’ the bass” tot vervelens toe debiteert en daarmee niet enkel zijn vrouw in wording, maar ook de kijker het bloed van onder de nagels haalt, de hond die zijn gevoeg in het midden van de stoep doet), en dat terwijl ze de eerste keer hun doel al misten.
Het zal dus van de acteurs moeten komen, en gelukkig maken die wel wat goed. Paul Rudd bezondigt zich iets te nadrukkelijk aan overacting en de mompeldialogen die hij ad nauseum afsteekt, gaan vervelen, maar aan de cool van Jason Segel mankeert niets. Hij steelt elke scène waar hij inzit, maar dat hij een betere film om in te schitteren had verdiend, behoeft geen twijfel. Voorts zijn de geinige optredens van Jon Favreau (altijd op dreef in dit genre komedies) en J.K. Simmons (immer grappig) ook plezierige verstrooiingen zoals deze film er te weinig heeft.
Eindbilan: ‘I Love You, Man’ had de acteurs in huis om tot een semi-klassieker in het mannenhumorgenre uit te groeien, maar het nogal tamme script (het laatste halfuur is een kopie van elke romantische komedie, ook al is deze film geeneens romantisch) en de vele flauwe grappen doen de prent finaal de das om. Segel bevestigt zijn talent, Rudd vergeven we zelfs een mindere prestatie, maar het kunnen van beide heren is niet voldoende om deze verdoken ode aan de vriendschap te redden.