Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Het is geen geheim dat Italiaans cineast Dario Argento al een tijdje op de dool is. De giallo-grootmeester achter klassiekers als ‘Deep Red’ en ‘Suspiria’ zoekt intussen al bijna twee decennia achter zijn vorm van weleer, maar schijnt die bijzonder moeilijk terug te vinden. ‘Opera’, stammend uit 1987, wordt alom beschouwd als zijn laatste goeie film. Toegegeven, hij is beter dan zeer matige genreoefeningen als ‘The Card Player’ en ‘Sleepless’, maar toch vertoont zijn kenmerkende succesformule hier ook al barstjes.

Zoals elke theatermaker weet, rust er op het toneelstuk van Macbeth een vloek. Hoe die zich uit, verschilt van productie tot productie, maar in het geval van ‘Opera’ laat die een bloedig spoor na. Wanneer een jonge operazangeres (Cristina Marsillach) de kans krijgt de hoofdrol te spelen in een bühnebewerking van Verdi’s Macbeth, weet ze nog niet dat ze een gestoorde fan achter zich zal krijgen, die de diva dwingt toe te kijken hoe hij haar operavrienden een kopje kleiner maakt. Hoe hij haar forceert om de ogen open te houden? Dat laten we je liever zelf ontdekken.

Met een titel als ‘Opera’ denk je vanzelfsprekend aan ‘The Phantom Of The Opera’, maar toch heeft deze Italiaanse horrorprent daar niet erg veel mee gemeen, tenzij de setting en de gotische stijl die door de filmmaker reeds eerder met succes gehanteerd werd (Argento zou in de jaren negentig bovendien nog zijn eigen versie draaien van de fantoomlegende). Zo voert hij een sadistische moordenaar op, waar The Phantom onder zijn lugubere oppervlakte lang niet zo’n kwade was. Het karakter dat in ‘Opera’ amok zaait, heeft echter maar weinig goede bedoelingen.

Qua opbouw en sfeer zit het wel goed, maar eens het duidelijk is welke richting de film uitgaat, blijft hij wat stagneren. De gruwel is dan wel in your face (zoals we van de man gewend zijn), maar ze is ook repetitief. Door de afwezigheid van een rechercheur - vaak de leidraad voor de kijker: we beleven de spanning door zijn ogen - beknot Argento daarenboven zelf zijn eigen flexibiliteit. Nog een kenmerk van de Italiaanse cineast is een teleurstellende finale, en dat is hier niet anders. Maar waar hij ons doorgaans tegen dan voldoende heeft vermaakt, blijven we hier nog met een klein hongertje achter.

Voor de fans van de filmmaker is ‘Opera’ niettemin het ontdekken waard. Het tempo ligt veel hoger dan gewoonlijk en zijn vaste karakteristieken zijn in het kwadraat aanwezig. Was het een test? Wilde hij kijken hoe ver hij kon gaan? Suspension of disbelief is altijd al één van de vereisten geweest om een Argento te bekijken, maar ditmaal tart hij alle verbeelding. Voor de liefhebber van het genre dus een ideale test om te kijken tot waar hij bereid is mee te gaan. Wie all the way gaat, krijgt er een bloedstollende, doch niet altijd even geïnspireerde film voor in de plaats.

Peter Janssens