Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

De stijl van Woody Allen is niet na te apen, ook al proberen jaarlijks talloze cineasten het. Niet altijd zonder succes; zo was de romantische komedie ‘Kissing Jessica Stein’ aan het begin van de eeuw een welkome verademing tussen al die wannabees én ook Julie Delpy wist met haar ‘2 Days In Paris’ treffend in de voetsporen van de joodse neuroot te treden. Met ‘Ira & Abby’ heeft de canon van Allen-klonen er terug een waardevolle aanwinst bij, al kan hij niet tippen aan de twee eerder aangehaalde genregenoten.

Dat was enigszins te verwachten gezien het scenario opnieuw afkomstig is van de hand van Jennifer Westfeldt - zij schreef ook ‘Kissing Jessica Stein’. Destijds kroop ze in de huid van het titelpersonage, en dat doet ze nu opnieuw. Ze speelt Abby, een vrije geest werkzaam voor de Paris Health Club, waar ze sportabonnementen moet zien te verkopen aan (al dan niet interesse vertonende) potentiële klanten. Eén ervan is Ira, een slimme, maar onzekere psychologiestudent van joodse afkomst. Ze worden al snel verliefd en een trouw laat niet lang op zich wachten. Maar dan treden de eerste relationele barstjes op.

Heb je ooit al een New York-komedie gezien waarin géén psychiater opduikt? Nee? Wel, die zal je hier ook zeker niet vinden, want ‘Ira & Abby’ voert psy’s en analisten (er is een onderscheid, zo leren ons de personages) op dat het een lieve lust is, wat als gevolg heeft dat je nogal moeilijk om de karakters geeft (ze zijn inwisselbaar en beantwoorden aan het clichébeeld). De hoofdfiguren Ira en Abby genieten echter wel een natuurlijke charme die kan tellen (dat de acteurs die hen vertolkingen een overtuigende on-screen-chemie hebben, is een fikse hulp), maar de vele nevenpersonages lopen als kippen zonder kop in en uit beeld, waardoor het geheel onevenwichtig dreigt aan te doen.

Niet getreurd evenwel, want Westfeldt is haar magische touch nog niet verleerd en stuwt om de haverklap geinige oneliners uit de pen, die bovendien hun effect niet missen. Opvallend is wel dat ze in het tweede deel resoluut de kaart van de luchtige sitcomhumor trekt. ‘Ira & Abby’ krijgt op die manier iets van een deurenkomedie. Best genietbaar, maar lang niet zo ingetogen of slim als destijds ‘Kissing Jessica Stein’. Al mogen we het ook niet al te ernstig opvatten en is de overdrijvende factor (een paar plotbochten maken het wel erg bont) wellicht bewust. Zo parodieert Westfeldt de realiteit door ze uit te vergroten. Wat met een onderwerp als echtscheidingen en partnertrouw wel goed zit anno 2009.

Je mag ‘Ira & Abby’ dus zeker niet van de hand doen als een mislukking. Westfeldt en Messina acteren op het scherp van de snee, en ook de bijrollen van Jason Alexander en Robert Klein mogen er zijn. Ze slagen er alvast in meer van hun karakters te maken dan het werkmateriaal dat Westfeldt (de scenariste) hen aanreikt. Het verhaal werkt niet altijd even sterk, maar het geheel is net pretentieloos en charmant genoeg om te onderhouden. In tegenstelling tot de psychiaters in de film mogen we ons niet overgeven aan een analyse te veel. Achter een film moet immers niet altijd veel gezocht worden.

Peter Janssens