Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

John Miles, Raymond Van Het Groenewoud en nog vele anderen bezongen hun liefde voor muziek logischerwijze via hun eigen vakdomein. Ook regisseur Todd Graff doet dit, maar gezien hij filmmaker is, spruit daar geen single, als wel een pelliculleworpje uit voort. En wat voor één! Op basis van de poster en de trailer zou je ‘Bandslam’ rap durven bestempelen als een nieuwe ‘High School Musical’, maar onze verbazing was groot toen bleek dat Graff zijn inspiratie elders was gaan zoeken; niet bij de minsten.

Ironisch dat in het jaar (en wat onze regio betreft zelfs in de maand!) dat John Hughes z’n laatste levensadem uitblies een film verschijnt waarbij z’n geïncarneerde ziel meer dan bij gelijk welke andere genre-a-like die het afgelopen lustrum in première ging over de productie waart. Weet bovendien dat regisseur Graff (in de jaren tachtig en negentig speelde hij mee in onder andere ‘The Abyss’) ook gretig uit de ideeën- en vooral sfeerpot graait van Richard Linklater en Cameron Crowe, en je hebt een warme en innemende indie, die een eerlijk beeld opwerpt van tieners en hun trubbels.

Will Burton (Gaelan Connell) is een knaap op weg naar volwassenheid die er op school moeilijk in slaagt om vrienden te maken. Wanneer hij met zijn alleenstaande moeder naar New Jersey verhuist, brengt dat voor Will opnieuw een andere school met zich mee, maar rouwig is hij daar niet om. Daar maakt hij, in tegenstelling tot wat hij gewend is, al snel vrienden: met Sa5m (Vanessa Hudgens) en Charlotte (Aly Michalka). De eerste is een weemoedige emo, de tweede een losbandige hippe ex-cheerleader die in Will, gezien zijn muziekkennis, de ideale manager ziet voor haar nieuwe groep, waarmee ze wil deelnemen aan Bandslam, een talentenwedstrijd voor aanstormende bands.

De insteek van ‘Bandslam’ is niet origineel noch wijkt hij een millimeter af van het grondplan dat dit soort films kenmerkt, maar de invulling is tonnen charmanter dan je op het eerste gezicht zou verwachten. Zo lijkt protagonist Will een tienerversie van de sjofele pantoffelheld die John Cusack neerzette in ‘High Fidelity’, bogen de vele muzikale intermezzi op eenzelfde ontwapenende onbevangenheid als in ‘The School Of Rock’ én doet de driehoeksverhouding tussen Will en de twee dames die zijn leven kleur geven op een zeker niveau denken aan die uit ‘Some Kind Of Wonderful’.

Graff doet echter meer dan louter kopiëren. Hij voegt er een eigen hedendaags pigment aan toe, ook al stamt de soundtrack vooral uit de jaren ’80 (in hoeveel recente tienerfilms hoor je David Bowie, Mick Jagger en Boy George op de klankband?). Het knapst van al is dat hij de karakters in hun waardigheid laat en ze niet opvoert als clichétieners zoals die enkel in Amerikaanse comedies bestaan. Geen fake gevoelens, maar waarachtige emoties, bovendien treffend verwoord via clevere dialogen, die hilarisch en herkenbaar tegelijk zijn, of subtiele gelaatsuitdrukkingen (Hudgens acteert hier beter dan in alle HSM-films samen).

Zeg nu zelf: bij een tienerfilm die school omschrijft als “Guantanamo, maar dan met lunchpauzes”, een buitengewoon grappige ode brengt aan ‘Evil Dead 2’ (één van de vele topmomenten) én David Bowie opvoert als muzikale held kan je toch niet anders dan wegsmelten? Zelfs ‘Friends’-actrice Lisa Kudrow (als Wills moeder) komt goed voor de dag. Eén van de aangenaamste verrassingen van het jaar.

Peter Janssens