Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Oorlogsfilms zijn tegenwoordig schering en inslag, maar waar de meeste filmmakers ervoor kiezen de lens op één van de twee wereldoorlogen of op het Vietnam-conflict te richten, belicht de Franse cineast Florent Emilio Siri (‘Nid De Guêpes’, ‘Hostage’) in ‘Intimate Enemies’ - ofte: ‘L’Ennemi Intime’ zoals de originele titel luidt - de Frans-Algerijnse battle, die plaatsgreep van 1954 tot 1962 en tevens bekend is als de Algerijnse Onafhankelijkheidsoorlog. In de filmgeschiedenis werd die strijd nog maar weinig onder de loep genomen.

Vergelijkingen met Gilles Pontecorvo’s klassieker ‘La Battaglia Di Algeri’ (het meest iconische van de weinige voorbeelden) zijn onvermijdelijk, maar waar de Italiaanse filmer zich beriep op een documentarische stijl, gaat Siri voor een eerder klassieke oorlogsprent. Klassiek in de zin dat ‘Intimate Enemies’ een zeer traditioneel verloop kent en personages opvoert met tegengestelde ideologieën, die daarover in de clinch kunnen gaan. De ultieme boodschap blijft immers altijd dezelfde: de oorlog laat onuitwisbare sporen na, zo’n bloedvergieten doet wat met een mens. Om te weten wat precies, moet je ‘m zelf meegemaakt hebben.

De twee karakters die hier lijnrecht tegenover elkaar komen te staan zijn luitenant Terrien (Benoît Magimel) en sergeant Dougnac (Albert Dupontel). De eerste is een idealistische Fransman die de leiding krijgt over een in Algerije gestationeerd peloton met als doel op zoek te gaan naar een niets ontziende verzetsleider en die uiteindelijk te doden. De tweede is een in dat peloton gerespecteerde sergeant, die het niet nalaat het idealisme van hun nieuwe aanvoerder te bekritiseren. Ondanks hun tegengestelde gedachtegoed heerst er tussen de twee wel een wederzijds respect. Beide zullen ook ondervinden dat eender welk ideeëngoed niet opgewassen is tegen de oorlog zelf.

Het botsen van ideeën is vaak de voedingsbodem van wat bij een platoon-oorlogsfilm voor een plot moet doorgaan. In wezen gebeurt er maar weinig, maar wat het interessant maakt, zijn de conversaties tussen de verschillende karakters, die het moreel niet eens raken. De kijker kan op die manier zelf uitmaken met wie hij zich het meest verwant voelt. Dat klinkt best boeiend, maar toch schiet Siri zijn doel voorbij door alles er vingerdik op te leggen. Personages overstijgen moeilijk het karikaturaal niveau van de dialogen die ze over de lippen nemen en daardoor ga je moeilijk met hun lot meeleven.

‘Intimate Enemies’ gaat intrigerend van start, maar eens alle kaarten op tafel liggen, grossiert de film in langdradig- en voorspelbaarheid. De trefzekere optredens van Franse sterren Benoît Magimel en vooral Albert Dupontel verdienen weliswaar lof, en ook de veel maturiteit uitstralende regisserende hand van Siri belooft nog meer lekkers voor de toekomst - de actiescènes zijn knap in beeld gezet en over het algemeen dompelt hij de beelden onder in de juiste sfeergloed, die op Blu-ray zijn effect niet mist. Maar op het einde van de rit voel je niettemin dat je toch nog een beetje honger hebt.

Peter Janssens