Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Je hebt twee soorten horrorfilms; er zijn er die rustig de tijd nemen om de situatie te schetsen en in de finale akte onverbiddelijk de kijker uit hun lood slaan én er zijn er die speciaal gedraaid zijn voor de jonge, hyperkinetische MTV-generatie en de kijker daar haast om de vijf minuten bewust van maken door uit te pakken met een wilde aaneenschakeling van kleureffecten en flitsbeelden. Het mag duidelijk zijn dat het infantiele en duizelingwekkend slechte ‘Boogeyman’ tot deze tweede categorie behoort.

Tim (Barry Watson) is al vijftien jaar getraumatiseerd omwille van het plotse overlijden van z’n vader. Iedereen gelooft dat hij gewoon met de noorderzon vertrokken is, maar Tim beweert dat hij gezien heeft hoe de boogeyman zijn vader meenam en vermoordde. Wanneer nu ook z’n moeder door de zwarte demon naar het hiernamaals meegenomen is, steken Tims oude angsten meer dan ooit opnieuw de kop op. Maar nu is hij vastberaden antwoord te bieden aan z’n eeuwige schrik door het op te nemen tegen het monster, waar hij al die jaren angst voor koesterde.

Al vanaf de start wordt duidelijk dat regisseur Stephen T. Kay, bekend van de ‘Get Carter’-remake met Sylvester Stallone in de hoofdrol, geen enkele bedoeling heeft een duidelijk en rechtlijnig verhaal aan de kijker te vertellen. Meteen worden we overspoeld door een lawaaierige golf van epileptische horror, afgewisseld met irriterende schreeuwgeluiden. Het resultaat is niets meer dan een aaneenschakeling van onoverzichtelijk visueel getover, waaruit we als geïnteresseerde kijker niets kunnen opmaken. De beelden bewegen zich dermate snel over het scherm dat we nauwelijks anders kunnen dan onze ogen dichtknijpen. We hebben niet minder gezien dan al diegenen die ze openhielden, maar wij hebben tenminste geen hoofdpijn.

Ook voor de acteerprestaties hoef je het niet te doen, want in een zak aardappelen of een baksteen zit meer leven dan in de bijzonder passieve hoofdrolspeler Barry Watson, die duidelijk niet weet hoe hij vrees of wanhoop moet uitdrukken. ‘Boogeyman’ maakt dankbaar gebruik van de hedendaagse filmnormen; flitsende beelden, ingebeelde personages en vooral kinetische horror. Maar welke trucs Stephen Kay ook uit zijn mouw mag schudden, ‘Boogeyman’ is en blijft een lege doos!

Peter Janssens