Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Voor regisseur Diego Martinez Vignatti is ‘La Marea’ een heel persoonlijk project, gebaseerd op een paper dat hij schreef. Amper twaalf pagina’s bedroeg die, en ook het uiteindelijke scenario was niet veel langer. Of beter gezegd: was er wel een scenario? In interviews maakt de filmmaker er immers geen geheim van dat er veel à l’improviste gefilmd werd. ’s Morgens om vijf uur gingen ze aan de slag (omdat dan het beste shot van de zon op pelliculle kon worden vastgelegd), zestien uur later zat de dag erop. En zo herhaalde zich dat procedé dag na dag. Moedig, zonder twijfel, maar je hebt toch constant het gevoel dat Vignatti niet goed weet welke richting uit te gaan.

Het hoofdpersonage dat hij opvoert, luistert naar de naam Azul. Een vrouw van dertig jaar die we in de openingsscène op tragische wijze haar man en zoon zien verliezen in een auto-ongeluk, dat zij als enige overleeft. Logischerwijze zwaar aangedaan door dit voorval, besluit ze verslagen de stad de rug toe te keren. Ze zoekt haar toevlucht in een klein hutje op een verlaten strand, waar ze hoopt om haar leven terug op de rails te krijgen. De tragedie vergeten is een onmogelijke opdracht, maar ze kan toch op z’n minst proberen om het een plaats te geven in haar leven. Om het te verwerken. Maar zelfs dat blijkt lang niet zo evident.

Azul krijgt geen hap door de keel en in haar sterk verzwakte toestand begint ze te hallucineren. Haar nieuwe omgeving - een lege, stille natuurwildernis - maakt het haar evenmin gemakkelijk. Ze probeert haar leven te reconstrueren op het ritme van de woeste en repetitieve bewegingen van de zee. Op haar tocht komt ze een hond tegen over wie ze zich ontfermt. En een visser die haar mogelijk kan helpen in het verwerken van haar rouwproces. Maar wanneer ze hoopt haar kind te vervangen met een nieuw, wordt ze wel op heel hardhandige wijze geconfronteerd met het feit dat dit onmogelijk is. Een mens kan zich niet zomaar van zijn verleden loskoppelen.

‘La Marea’ is van Argentijns-Belgische makelij, maar wanneer je ze zouden vertellen dat hier achter de schermen ook een oosters cineast de hand in had, dan zou je dat zonder enig probleem geloven. Dit is immers trage, slepende, meditatieve cinema die je (zij het nog geen anderhalf uur lang) uitdaagt om je helemaal onder te dompelen in een wereld waarin mens en natuur tot elkaar trachten te komen. Je zou geen problemen hebben om in het verhaal op te gaan mocht je bekommerd zijn om het hoofdkarakter, maar Azul blijkt ten allen tijde kil en afstandelijk. De afstand tussen dat personage en de kijker wordt zelfs groter naarmate de film vordert. De thema’s die de regisseur aansnijdt, zijn best boeiend - het is niet omdat je de drukke stad ontvlucht dat je daarom rust zal vinden in je leven - maar de zeer sobere mise-en-scène en de haast woordloze uitwerkingen maken hier geen evidente zit van.

Extra’s (dvd): een making of, een tweetal interviews met onder andere de regisseur (die zijn motieven om deze film te maken wat nader toelicht) en zijn alles gevende hoofdactrice én een paar scènes die door de cineast van nader commentaar worden voorzien, vormt het al bij al best verzorgde bonusmateriaal.

Peter Janssens