Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
End Of The Line
De metro is een erg dankbare setting voor een horrorfilm, niet in het minst dankzij zijn donkere, vaak zeer lugubere looks. Denken we maar aan hoe Vinnie Jones ons de stuipen op het lijf joeg als killer in ‘Midnight Meat Train’, of aan de buitenaardse wezens die in een pikdonkere metrotunnel hun slachtoffers in wording te lijf gingen in ‘Cloverfield’. Of aan hoe elk metrostation in een grootstad er ’s nachts net dat tikkeltje akeliger uitziet. Zijn locatie heeft ‘End Of The Line’ dus al mee, alleen jammer dat het verhaal het al voor halfweg laat afweten en dat de prent vervolgens verzandt in een zoveelste ‘ren je rot’-horrorfilm.
Wanneer verpleegster op een psychiatrische afdeling Karen (Ilona Elkin) na een vermoeiende shift de metro huiswaarts wil nemen, heeft ze geen idee wat haar die nacht nog te wachten staat. Middenin de tunnel valt de metro plotseling stil, nadat één van de passagiers aan de noodrem heeft getrokken. Aan boord bevinden zich een heleboel aanhangers van Voice Of Eternal Hope, een strenge en katholieke gemeenschap, die via een sms-bericht de opdracht krijgen om de zielen van alle non-believers te redden. Hoe ze dat precies doen? Door hen een kopje kleiner te maken met hun mes in kruisvorm. De overlevenden - o.a. een jong koppeltje, een macho en een Japanse chick - slaan de handen in elkaar in hun strijd tegen deze gelovige sekte.
‘End Of The Line’ scoort een pak originaliteitpunten en ook qua sfeer zit het in het eerste halfuur meer dan snor. Op de omineuze tonen van componist Martin Gauthier gaat deze huiverthriller nagelbijtend spannend en vooral intrigerend van start, maar cultfilmer Maurice Devereaux, die in het verleden ook rechtstreeks naar de onderste regionen in de videotheek gebannen crap als ‘Blood Symbol’ en ‘Slashers’ maakte, kan het niveau niet constant hoog houden, ook al maakt hij met deze metrohorror beslist een sprong voorwaarts.
Wat je vaak ziet bij een (zich differentiërende) horrorfilm is dat de premisse wel degelijk aanlokkelijk klinkt, maar dat de uitwerking één grote déjà vu blijkt. Alsof het idee op zichzelf voldoende is om de kijker bezig te houden. Jammer genoeg is dat niet zo. Zolang we ons op de metro bevinden en de personages het opnemen tegen de Bijbelse butchers weet de prent erg aardig te vermaken, maar eens uit de metro en in de donkere tunnels en gangen (na hoop en al een dik halfuur), doet ‘End Of The Line’ denken aan eender welke zombieprent van de afgelopen tien jaar. Of het nu extreem gelovigen zijn of zombies die achter de protagonisten aanhollen, het komt steeds op hetzelfde neer.
Het zou oneerlijk zijn om de film alleen daarop af te rekenen (het is immers een beetje intrinsiek aan het genre in het algemeen), maar na het knappe openingshalfuur, waarin Devereaux ook puik diverse tijdslagen door elkaar mixt, boet de film ook aan sfeer en amusementswaarde in. Om dan nog niet te spreken over de falende acteurs, die naam haast onwaardig. ‘End Of The Line’ boogt op een erg leuke pitch, maar kan zijn ambities finaal niet waarmaken. Je zou er haast je geloof in het genre door kwijtspelen.