Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Het viel enigszins te verwachten dat deze rechtstreeks voor dvd gemaakte sequel op ‘The Cell’ niet aan zijn op z’n best onderhoudende doch uitermate freaky voorganger zou kunnen tippen. Actrice Jennifer Lopez - inmiddels een beetje in de acteeranonimiteit verdwenen - was op het moment van de release van de eerste een opkomende ster en publiekstrekker én filmmaker Tarsem Singh was (en is nog steeds, zo bewees ‘The Fall’ onlangs) een beeldenstormer die aan zijn films een visuele grandeur schenkt zoals maar weinig filmmakers hem dat zullen nadoen.

Vooral visueel valt ‘The Cell²’ een beetje te licht uit in vergelijking met zijn origineel uit 2000. Weg zijn de feeërieke, poëtische, puzzelachtige ensceneringen, en weg is de volstrekt geflipte intrige die Singh daar ook nog eens omheen bouwde. Je kan natuurlijk onmogelijk ontkennen dat deze opvolger niet in het verlengde van het eerste deel ligt, maar je merkt al gauw (van bij de niettemin vakkundig in beeld gezette openingsscène) dat deze ook maar moeilijk zijn getelefoneerde B-karakter zal ontstijgen. Dat hoeft niet eens een nadeel te zijn, maar je mag er dan ook niet al te hoge verwachtingen bij koesteren.

The Cusp is een seriemoordenaar die zijn slachtoffers vermoordt om ze vervolgens weer tot leven te wekken, waarna hij ze alweer het hoekje ombrengt en weer terughaalt. Dat procedé herhaalt zich tot zijn prooien finaal smeken om definitief het loodje te mogen leggen. Enter Maya Casteneda (Tessie Santiago), een knappe, paranormaal begaafde detective die zelf een slachtoffer van de kwelgeest was, maar wist te ontkomen. Hierdoor verkreeg ze een psychische gave, wat haar toelaat om in het hoofd van The Cusp te kruipen. Maar daarmee zet ze haar eigen leven op het spel.

De grootste plus aan ‘The Cell²’ is de uitstekende casting van ondergewaardeerd acteur Frank Whaley, die eerder ook al in ‘Vacancy’ mocht stralen als psychopaat met een tomeloos charisma. Ook hier weet hij meer te maken van het materiaal waarmee hij aan de slag moest, en die pluim mag hij beslist op de eigen hoed steken. Echt spannend of origineel wordt deze film nooit, maar desondanks weet hij door zijn korte speelduur (na amper 78 minuten rolt de eindgeneriek over het scherm) wel zijn volle duur te onderhouden. Niks wereldschokkends dus, maar op dvd kan dit vervolg wel zijn mannetje staan. Al maak je natuurlijk best niet de vergelijking met zijn voorganger.

Extra’s (dvd): een blik achter de schermen is het enige bonusmateriaal dat je terug zal vinden, maar met zijn speelduur van iets meer dan dertig minuten voelt dat in dit geval geenszins bescheiden aan. In die korte film komen cast en crew uitgebreid aan het woord en zien we hoe bepaalde sleutelscènes uit de film in scène zijn gezet (en wat daar allemaal bij komt kijken). Zeker interessant ook omdat het de gebruikelijke ‘ons-kent-ons’-documentairtjes waarin iedereen elkaar op de borst aan het kloppen is ruimschoots overstijgt.

Peter Janssens