Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

In tegenstelling tot z’n tweeluik ‘House Of 1000 Corpses’ en ‘The Devil’s Rejects’ was Rob Zombie niet van plan om op ‘Halloween’, veeleer een herinterpretatie dan remake van John Carpenters klassieker uit 1978, een vervolg te maken. Pas toen hij erachter kwam dat de studio van plan was om de film hoe dan ook in productie te laten gaan, besloot de metalrocker annex cultfilmer opnieuw achter de camera plaats te nemen. De reden? Hij wilde niet dat iemand zijn visie niet trouw zou zijn. Zodoende sluit dit tweede luik in de nieuwe reeks naadloos aan bij z’n voorganger.

De openingsscène van ‘Halloween II’ gaat verder waar de eerste ophield. Laurie Strode (Scout Taylor-Compton) wordt in shock opgevangen door sheriff Brackett (Brad Dourif) en vervolgens richting het ziekenhuis gevoerd. Laurie is ervan overtuigd dat ze eigenhandig afgerekend heeft met haar belager, maar dat belet haar er niet van geregeld wakker te schrikken uit een pijnlijke nachtmerrie. Wellicht is het een waarschuwing van haar onderbewuste, want wanneer de Halloween-periode weer aanbreekt, maakt ook Michael Myers opnieuw zijn opwachting. En hij is niet van plan om iemand levend te laten ontsnappen.

Waar de originele ‘Halloween 2’ een eendimensionale slasher was die zich voor het gros van de tijd op één locatie afspeelde, blijkt Zombie alweer een heel andere film voor ogen te hebben. Eentje met tonnen symboliek nota bene. Zo geeft hij als het ware een gezicht aan de killer achter het masker (dit is de eerste ‘Halloween’-film waarin je hem zelfs in een glimp zonder masker kan spotten) en een zekere motivatie aan zijn moorden: hij wordt gestuurd door zijn moeder, die hem vergezeld van een wit paard opzoekt in zijn dromen. Je kan je afvragen of Zombie niet te lang aan de hasjpijp gelurkt heeft bij het pennen van het script, maar tegelijk moet je hem bewonderen om zijn unieke visie.

Kende de eerste ‘Halloween’ een vrij traditioneel verloop (al maakte hij daar indruk met een zo mogelijk nog briljanter openingshalfuur dan in het origineel!), gaat Zombie nu de psychedelische toer op, met als meest freaky scène de grote finale, waarin de chaotische beeldvoering het haalt op de plot, die tegen dan al lang ontspoord is. Toch maakt de regisseur indruk. Zijn mise-en-scène is bij momenten beangstigend sterk (de scène waarin Michael Laurie in het hospitaal achterna zit, is zonder twijfel een pareltje), de soundtrack doet alweer je haren ten hemel rijzen en het tempo zit strak.

Verder kan hij alweer z’n fascinatie voor klassieke (horror)cinema niet onder stoelen of banken steken. Verwijzingen naar genreclassics als ‘The Wolf Man’ of de ‘Frankenstein’-films zijn schering en inslag, en ook refereert hij aan ondermeer ‘A Clockwork Orange’ en ‘Cat Ballou’ (één van de personages mag een op Tarantino’s leest geschoeide lofzang aan het adres van die westernhit uit de jaren ’60 afsteken). Samen met de hondsbrutale aanpak - er vloeit stevig wat bloed en de moordscènes doen je maag een paar keer draaien - maakt dat van ‘Halloween II’, waarin Malcolm McDowell en Brad Dourif hun rol hernemen, een boeiend curiosum. Met meer ambitie dan je in dit genre doorgaans verwacht.

Peter Janssens