Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Steven Soderbergh heeft Hollywoodproducties op zijn palmares, maar je merkt aan alles dat zijn hart het snelst klopt voor onafhankelijke cinema. Misschien komt het omdat hij zijn experimenterende oog maar wat graag laat vallen op projecten die in een studiosysteem toch nooit tot stand zouden kunnen komen. Probeer in de huidige door de crisis geraakte Amerikaanse filmwereld maar eens financiën te vergaren voor een werk als ‘Che’: twee films van dik twee uur over de legendarische vrijheidsstrijder, Spaans gesproken en bovendien niet de inkijk biedend die een traditionele biopic zou doen.

Het is onmogelijk om de twee films los van elkaar te bekijken, maar toch zijn er in stijl en uitvoering heus wel wat verschillen te ontwaren. Ook verschenen ze met enige tussentijd in de zalen. Op de Blu-ray tref je ze gelukkig allebei aan, al is ze aan één stuk uitzitten een stevige onderneming. In het eerste deel focust Soderbergh op de Cubaanse revolutie, die de dictatuur van Batista ten val bracht, en zien we hoe Che optrok met leider Fidel Castro. Het tweede deel toont ons niet zozeer de gevolgen van die revolutie, als wel hoe Che hoopt om ook elders de revolutie te herhalen. Zo trekt hij nu de Boliviaanse jungle in.

Wie echt meer wil te weten komen over de figuur Che Guevara raden we een geschiedenisboek aan, want Soderbergh’s ambities liggen elders. Eertijds had hij naar verluidt nog plannen om van ‘Che’ een klassieke biografie te maken, maar toen de subsidiëring niet van de grond kwam, besloot hij het roer om te gooien en zocht hij inspiratie bij de echte dagboeken van zijn titelfiguur. Bijgevolg is het logisch dat Che in zowat alle scènes aanwezig is. Tegelijk zorgt dat er echter voor dat voorkennis verwacht is. Vooral in deel één hopt Soderbergh van hot naar her. De verkapte structuur laat je maar moeilijk in het verhaal komen, ook al schiet de filmmaker soms prachtige plaatjes.

Ook deel twee heeft zijn pijnpunten. Was het eerste deel bij momenten ingewikkeld om volgen, je kon niet anders dan stellen dat er een energie vanuit ging die je toch op één of andere manier bij de lurven greep. Die pit en passie lijkt geluwd bij het tweede luik, waarin we de neergang van een legende zien. Ergens is het begrijpelijk dat je heel de tijd in het spoor van Che blijft, maar tegelijk gebeurt er zodanig weinig dat een geeuw nooit veraf is. Soderbergh redt zijn film niet met het schitterende, door merg en been snijdende slotstuk, maar het levert tenminste nog een staaltje pakkende cinema op, zoals we er te weinig gezien hebben in de twee uur daarvoor.

Dat we voor het epische tweeluik ‘Che’ toch nog drie sterren veil hebben, heeft alles te maken met ons grenzeloze respect voor Soderbergh’s aanpak én de ronduit sublieme vertolking van Benicio Del Toro, bijna de reïncarnatie van Che Guevara zelve. Tijdens de doortocht op het Filmfestival van Cannes zag Del Toro zich bekroond met de prijs voor Beste Acteur, maar bij de Oscars viel zijn naam in nergens te bespeuren. Een schande. Over de bijrollen - een komen en gaan van acteurs - kunnen we kort zijn: die staan in Del Toro’s schaduw. Weet dus waar je aan begint voor je ‘Che’ in de lader duwt, maar toch is dit een interessant buitenbeentje.

Extra’s (Blu-ray): een resem interviews met cast en crew, die zich beperken tot de stereotiepen, een niet erg lang uitgevallen making of (zeker niet als je de film ziet) en een langer gesprek met schrijver Jon Lee Anderson, die een biografie over Che Guevara pende. Niks memorabels, maar wel voldoende om dit schijfje de moeite te maken.

Peter Janssens