Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

In de aanhoudende overrompeling animatiefilms die het Amerikaanse studiosysteem anno 2009 aan hoog tempo uitspuwt, is ‘Astro Boy’ niet meer dan een zoveelste prul dat enkel de jongere, onervaren kijkertjes mogelijk nog anderhalf uur zoet kan houden. Maar er was een tijd dat deze ruimtejongen de grenzen van het tekenfilmgenre verlegde. In de jaren vijftig zag hij voor het eerst het levenslicht in een populaire manga en minder dan een decennium later kon je hem op de beeldbuis spotten, in het naar het titelpersonage vernoemde jeugdfeuilleton dat de lijnen uittekende voor wat wij nu nog als anime kennen.

We schrijven Metro City in de toekomst. Daar wordt Astro Boy (Freddie Highmore leent er zijn stem aan) ontworpen door een briljante wetenschapper, die moeilijk over het verlies van zijn zoon raakt en besluit ‘m na te bouwen in roboticavorm. Een oplossing voor zijn verdriet blijkt het echter niet te zijn. De professor verstoot zijn creatie, die het vervolgens op een lopen zet en aldus terechtkomt in een hem voordien onbekende samenleving buiten de grootstad. Op zijn zoektocht om geaccepteerd te worden ontmoet hij een boel kleurrijke figuren, ook al houdt hij voor hen best verborgen dat hijzelf een robot is. Maar hoe kan hij dan ooit aanvaar d worden?

Zo baanbrekend als het bronmateriaal was, zo afgezaagd is deze 21ste-eeuwste Amerikaanse adaptatie. Een robot die het niets liever wil dan een gewoon jongetje zijn? Juist, de invloeden van ‘A.I. Artificial Intelligence’ zijn nooit veraf, al halen de scenaristen ook volop mosterd uit andere (semi-)klassiekers. Een maatschappij waarin mensen en robots door elkaar leven, doet zowel denken aan ‘Bicentennial Man’, ‘Robots’ en zelfs ‘Blade Runner’, terwijl de groep kinderen die bij de professor wonen (waarbij het titelpersonage op zijn vlucht terechtkomt), herinneringen oproept aan de bende van Fagin uit de Dickens-parel ‘Oliver Twist’.

Niet alleen het verhaal, dat uiteraard afstevent op een geforceerd happy end, stelt teleur, ook de animatie reikt nog niet aan de hielen van wat tegenwoordig geacht wordt de standaard te zijn. De film lijkt te gaan voor een mix van Japanse invloeden (een paar wijde shots doen denken aan Miyazaki tijdens een slechte dag) en de vlakheid van Amerikaans eenheidsworstanimatie zonder enig detail of andere fraaie aankleding. Beweren dat het er slecht uitziet, is uiteraard een stap te ver, maar in een jaar waarin eerder al ‘Coraline’ en ‘Up’ verschenen, stelt een mens zich bij het woord animatie toch iets anders voor.

Bovendien mist de film ook pit. Vaart komt er nooit in, zelfs al bedraagt de speelduur nog niet eens de volle 90 minuten. Het avontuur is enkel opwindend als je een wel heel ongeoefende kijker bent en het aantal geslaagde grappen is op één hand te tellen (op één vinger eigenlijk). Komt daarbij dat de heuse worp levenslesjes halfweg al danig begint te steken en dat de stemmencast weinig soelaas kan bieden. Wat op zich vreemd mag worden genoemd, als je weet dat ondermeer Freddie Highmore, Bill Nighy, Kristen Bell, Nicolas Cage, Eugene Levy, Donald Sutherland, Nathan Lane én Samuel L. Jackson hun vocalen hieraan lenen.

Peter Janssens