Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Neem gerust even een checklist met thrillerclichés bij de hand en vink af: een seriemoordenaar die een stel toekomstige slachtoffers terroriseert, oerdomme doelwitten waarvan je hoopt dat de killer ze vlug bij de lurven vat, telefoonverbindingen die uitvallen (in deze film als gevolg van een stroompanne) en geen enkel karakter dat een gsm op zak lijkt te hebben, etc. Zo kunnen we nog wel een tijdje doorgaan maar je begrijpt wellicht waar we naartoe willen. ‘Fall Down Dead’ is een B-thriller die niet de minste ambitie heeft om meer te zijn dan dat.

Centraal staat een seriemoordenaar die zich de Picasso Killer laat noemen. Hij stalkt en vermoordt zijn meestal vrouwelijke slachtoffers op gruwelijke en vindingrijke wijze - met zijn naam refereert hij aan de kunstwerkjes die hij niet met zijn penseel, maar met zijn scheermes creëert. Wanneer de serveerster Christie (Dominique Swain) op een avond na haar werk huiswaarts trekt en per toeval de moordenaar op heterdaad betrapt, zet ze het meteen op een lopen. Doodsbang zoekt de jongedame haar toevlucht in een nabijgelegen kantoorgebouw, waar ze de nachtwaker (David Carradine) weet te overtuigen om haar binnen te laten.

Maar in tegenstelling tot wat ze gehoopt had, is ze daar, net als de zes andere in het gebouw (o.a. een kuisvrouw, de nachtwaker en twee collega’s die hun overuren op zeer passionele wijze kloppen), nog niet veilig. Ook de moordenaar weet zich een weg in het gebouw te banen en die is niet van plan om zonder slachtoffers terug te keren. Wat volgt, is een kat- en muisspelletje waarbij niemand nog veilig is. Zeker niet omdat de Picasso Killer zijn zinnen gezet heeft op een reeks nieuwe en bij voorkeur met bloed doordrenkte canvassen. Maar zijn ultieme doelwit is Christie, omdat zij de enige is die hem zou kunnen identificeren...

Klinkt ‘Fall Down Dead’ als een spannende thriller, dan weet regisseur Jon Keeyes er weinig meer dan een tweederangs geeuwfestijn uit te halen. De non-plot trekt zich met een enerverende traagheid op gang en de poging tot diepgang die de scenaristen aan sommige personages trachten te schenken weet daarbij geen soelaas te brengen. Nochtans is het gegeven van een killer die zichzelf als een artiest ziet op zich niet zo oninteressant (een soort van hautaine achterneef van Hannibal Lecter, zeg maar), maar de stuntelige karaktervoorstelling en het niet erg sterke acteerwerk van Udo Kier, al sinds lange tijd in B-regionen beland, zorgen ervoor dat hij nooit enige dreiging opwekt.

Ook hoofdactrice Dominique Swain - als 17-jarige leek ze nog een beloftevolle debutante toen ze in de hoedanigheid van Lolita in de gelijknamige remake het hoofd van Jeremy Irons op hol bracht - brengt het er uiterst bekaaid vanaf. Om nog maar te zwijgen van de comateuze bijrolvertolking van intussen overleden ex-legende David Carradine. ‘Fall Down Dead’ kan noch terugvallen op goede vertolkingen noch op een sterke premisse. Het dertien-in-een-dozijn-verhaaltje kan je de film nog wel vergeven, dat het juiste tempo nooit gevonden wordt en dat er al bij al te weinig suspense inzit echter niet.

Peter Janssens