Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Last Stop 174 (Blu-ray)
In 2003 maakte ‘Tropa De Elite’-cineast José Padilha de documentaire ‘Bus 174’, een met prijzen overladen schets die de tragische gijzeling die drie jaar eerder op een bus in een buitenwijk van Rio de Janeiro plaatsgreep, in kaart bracht. Ook ‘Last Stop 174’ - een speelfilm ditmaal - gaat daarover. Tenminste, cineast Bruno Barreto en scenarist Bráulio Mantovani zijn hoofdzakelijk geïnteresseerd in het menselijke verhaal achter deze kaping, die destijds veel Brazilianen aan het tv-scherm - excusez le mot - gegijzeld hield.
Dat verhaal vangt aan in 1983, wanneer een junkiemoeder van haar spruit (Alessandro is nog maar een baby) gescheiden wordt door een dealer nadat ze die laatste niet meer kan betalen. Tien jaar later maken we kennis met Sandro - let op het minieme verschil in de naam met die andere telg - die een wees wordt nadat zijn moeder na een overval op haar café het leven laat. De twee knapen, Alessandro en Sandro, lopen elkaar tegen het lijf op de straat waar ze het gros van hun tijd doorbrengen. Later belanden ze ook samen in de bak. Wanneer Alessandro’s moeder, intussen devoot katholiek, nog altijd op zoek blijkt naar haar zoon en die gevonden meent te hebben in Sandro, zet dit een reeks gebeurtenissen in gang die geleid hebben tot de bewuste kaping.
Als je weet dat scribent Mantovani eerder ook al achter de schrijftafel zat bij films als ‘Cidade De Deus’ en ‘Tropa De Elite’, dan weet je wellicht waaraan je te verwachten. Meer van hetzelfde, wat maakt dat ‘Last Stop 174’ een beetje aandoet als herkauwing. Deze Braziliaanse ‘het leven zoals het is’-prent is evenwel meer verwant met ‘Cidade Des Homens’ die enkele jaren terug verscheen. Ook daarin volgden we de lotgevallen van twee vrienden wiens levenswandel die van elkander beïnvloedden. Die had echter als voordeel dat de scenaristen hun focus ten allen tijde op die karakters legden.
Dat wil hier namelijk wel eens anders zijn. De makers nemen inhoudelijk veel te veel hooi op hun vork en trachten er zowat alle sociale problemen op iets minder dan twee uur door te jassen. Dat wreekt zich, vooral omdat daardoor geen echt doel treft en het centrale verhaal (dat van de twee jongens en de kaping) uitdieping mist. We gaan niet echt meeleven met het niettemin tragische lot van de knapen, voor wie Mantovani een zekere ‘vergiffenis’ vraagt. Je kan ze toch niet alle schuld in de schoenen schuiven, lijkt hij te willen zeggen, wanneer de samenleving zelf tekortschiet.
De thema’s zijn zeker sterk genoeg om je met enige regelmaat een krop in de keel te bezorgen, maar door het van de hak op de tak springende verhaal en het jammerlijke gebrek aan een duidelijke richting worden we nooit echt meegesleept. Pas helemaal op het eind doet Barreto nog een ultieme poging om je echt bij de kladden te grijpen. Met succes zelfs. Het doet je de gemiste kansen in de lange aanloop daar naartoe nog meer betreuren. ‘Last Stop 174’ is geen slechte film - er wordt prima geacteerd en de fotografie is een lust voor het oog - maar je kan je niet van de indruk ontdoen dat je het allemaal al eens eerder (en beter) gezien hebt.