Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Met zijn debuut ‘A Guide To Recognizing Your Saints’ verbaasde nieuwkomer Dito Montiel vriend en vijand. Scherp geobserveerde karakters, een knappe acteursregie en een melancholische sfeer die rechtstreeks tot in de hartkamer binnendrong bleken de perfecte ingrediënten voor zijn eerste pellicullerecept. Een toevalstreffer? Absoluut niet, zo illustreert ‘Fighting’, maar het valt wél op dat wanneer Montiel niet op zijn memoires aangewezen is - het naar een roman van zichzelf verfilmde ‘A Guide To Recognizing Your Saints’ baseerde hij op z’n eigen jeugdjaren - het een stuk minder diep gaat.

Shawn MacArthur (Channing Tatum) probeert de eindjes aan elkaar te knopen door in de straten van New York City namaakgoederen te versjacheren. Het leven op de straat is evenwel niet van de poes, en zo mag het niet verbazen dat Shawn af en toe in een handgemeen terechtkomt. Aldus ontmoet hij de zwendelaar Harvey Boarden (Terrence Howard), die zich ondermeer ophoudt in een milieu van illegale gevechten. In Shawn ziet hij een ideale vechter, en die ziet het zelf ook zitten. Helemaal als hij hoort hoeveel poen ermee te scheppen valt.

Kwatongen zouden kunnen beweren dat de plot van ‘Fighting’ heel wat gelijkenissen vertoont met het Van Damme-misbaksel ‘Wrong Bet’, en wellicht zouden we ze daarin nog gelijk moeten geven ook, maar het verschil is dat Montiel geen enkele interesse heeft voor eendimensionale actie. Het tegendeel zou ons, zijn sterke debuut indachtig, verbaasd hebben. Net zoals in zijn voorganger stelt hij de personages voorop, en andermaal zijn dat beschadigde figuren uit de marge, allemaal op zoek naar dat beetje erkenning, dat beetje geluk dat duidelijk niet zomaar op straat voor het grijpen ligt. Ook al doet het getormenteerde hoofdpersonage wel zijn uiterste best om het daar te vinden.

Zit er dan helemaal geen actie in ‘Fighting’? Toch wel, maar de niet op snelle thrills mikkende vechtmatchen zien er uiterst realistisch uit en zijn gespeend van elke spektakeldrang. Wie zich aan non-stop duels verwacht, is er dus aan voor de moeite. Zoals elke sporter (of illegale sporter) weet, heeft elke medaille ook zijn keerzijde, en dat geldt ook voor de film an sich. Montiel slaagt er wel in om zijn personages een hart te geven, het blijkt een stuk moeilijker om de voorspelbaarheid tegen te gaan. De relaties die Shawn heeft, overstijgen amper de stereotiepen van het genre (zijn vriendschap met Harvey, zijn liefde voor Zulay).

Die minpunten bedekt Montiel echter opnieuw met een sfeer zoals alleen hij die kan scheppen. Met een deels uit de seventies stammende soundtrack mag het bovendien niet verwonderen waar de Amerikaanse cineast zijn inspiratie zocht. En met die kennis in het achterhoofd zal je er geenszins vreemd van opkijken als de avonturen van Shawn MacArthur herinneringen oproepen aan die van Rocky Balboa. Dat Tatum z’n rol overtuigend neerzet als een mix van Sylvester Stallone (de inwendig brandende passie) en Marlon Brando (de mompelende youngster) is een leuk, van verdoken talent getuigend toemaatje. Een film die finaal zijn weg tot onder de huid vindt.

Extra’s (Blu-ray): een setje verwijderde scènes die eerder om begrijpelijke redenen niet in de film zijn beland. Naast het feit dat Montiels (straat)fotografie op Blu-ray beter tot zijn recht komt, heeft deze uitgave wel als bonus dat de film zelf afwijkt van de film die enkele maanden terug in de bios te zien was (het gaat om de extended cut). Ondanks het beperkte bonusmateriaal warm aanbevolen.

Peter Janssens