Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Luchino Visconti Box
Italiaans filmmaker Luchino Visconti zag in 1906 in Milaan het levenslicht als Don Luchino Visconti di Modrone, Graaf van Lonate Pozzolo, de zoon van een rijke familie van zeer oude adel. Rond zijn 25ste trok hij naar Parijs, waar hij zich meteen op een filmcarrière stortte. De eerste stappen in de wereld der pellicule zette hij als assistent-cineast van Jean Renoi, o.a. bij ‘Une Partie De Campagne’. Eind jaren ’30 zou hij terug naar zijn heimat trekken en in 1943 had hij samen met enkele andere jonge, getalenteerde filmwolven het script voor zijn toekomstige debuutfilm ‘Ossessione’ (1943) klaar.
Die klassieker, algemeen beschouwd als de grondlegger van het Italiaanse neorealisme, is één van de vier films die we in deze fraaie verzamelaar aantreffen, die uit elk decennia waarin Visconti achter de camera actief was een film lichtte. De beste en beroemdste blijft niettemin zijn debuutfilm. Opvallend bovendien dat de Italiaanse virtuoos de eerste was die Cains broeierige roman ‘The Postman Always Rings Twice’ naar het witte doek vertaalde; Hollywood zou zich daar later nog tweemaal aan wagen. Waar die versies echter de kaart van de thriller trokken, gaat Visconti de psychologische tour op, met een film die anno zijn release door kerk en staat in de ban geslagen werd.
Een buitenbeentje op zijn palmares is zonder twijfel ‘Bellissima’ uit 1951, één van de weinige Viconti’s waarin warempel ook al eens gelachen mag worden. Het resultaat blijkt namelijk een scherpe satire op de Cinecittà-studios: een moeder en succesvolle actrice keert haar rug naar de filmwereld wanneer ze haar dochtertje met veel moeite aan een filmrol helpt om erachter te komen dat ze daarna het mikpunt van diverse spot blijkt. De hoofdrol in deze knap vertolkte, doch zoveel jaar na dato niet altijd meer zo effectieve pastiche is weggelegd voor Oscarwinnares Anna Magnani.
‘Rocco E I Suoi Fratelli’ (1960) kenmerkt Visconti’s laatste neorealistische uitstap. Het verhaal van vijf zonen (die centraal staan in evenveel hoofdstukken) is een tragische familiekroniek waarin de zonen elk een andere weg inslaan om als soldaat, crimineel, sportheld of fabrieksarbeider te eindigen. Deze sociaalkritische epische vertelling (net geen drie uur trekt Visconti hiervoor uit) met onder andere een rol voor Alain Delon kruipt nog steeds onherroepelijk onder de huid en bevestigde zeventien jaar na zijn debuut andermaal zijn grote talent. Een talent dat hij vanaf dan vooral zou inzetten om grote en epische klassiekers te draaien.
Eén daarvan is ‘Ludwig’, de laatste film in deze box, over de fascinerende regeerperiode van de vorst Ludwig II, de koning van Beieren, die emotioneel gevangen zat tussen de liefde voor zijn nicht (Romy Schneider opnieuw als Sissi!), zijn homoseksuele gevoelens, zijn weinige grip op de realiteit rondom hem en zijn voorliefde voor de klassieke muziek van Richard Wagner. Homoseksualiteit kwam vaker als thema aan bod in Visconti’s films, en zo ook in ‘Ludwig’, waar de rol van het titelpersonage wordt vertolkt door Helmut Berger, toen Visconti’s vlam met wie hij geregeld in het openbaar verscheen. De moeite voor elke fan van Italiaanse klassiekers.