Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Met twee BAFTA’s op zak leek ‘Criminal Justice’ een reeks om naar uit te kijken. Begin 2009 zag deze uit vijf afleveringen opgetrokken miniserie zich bekroond met de Britse filmprijs voor beste tv-serie én voor beste scenario, geen misse verdienste die automatisch verwachtingen losweekt. Driewerf helaas, want ondanks de puike acteurs die het beste van zichzelf geven overstijgt deze reeks maar moeilijk de genreclichés en mist de (verdoken) aanklacht van scribent Peter Moffat doel. Onderhoudend evenwel, maar verre van de parel die het prijstromgeroffel inluidde.

Centraal staat de 21-jarige Ben Coulter (Ben Whishaw), die zich in de weekends graag tegoed doet aan wat het uitgaansleven te bieden heeft: drank, drugs en vrouwen die er aardig uitzien. Wanneer op een avond zijn auto het laat afweten, leent hij zonder toestemming de taxi van z’n vader. Een keuze die hij zich niet zal beklagen. Hij scoort namelijk een date met de aantrekkelijke Melanie, die in de taxi stapt en Ben mee naar huis neemt. Wat een wilde nacht zonder veel gevolgen had moeten worden, is echter het begin van een boel miserie wanneer Ben de ochtend erna wakker wordt en het levenloze lichaam van Melanie aantreft.

Ben herinnert zich niets meer van de afgelopen nacht, maar slaat in paniek en besluit het op een lopen te zetten. Maar hij is amper een straat verder of hij crasht met zijn taxi. Tot overmaat van ramp is ook de politie snel ter plaatse (verwittigd door een wakkere buurman die merkte dat er iets niet in de haak was) en wijst al het bewijsmateriaal in de richting van de jonge knaap, die zijn leven helemaal in puin ziet vallen. Ondanks het feit dat hij beschuldigd wordt van moord blijft hij er vertrouwen in hebben dat alles wel goed zal komen, zolang hij maar de waarheid vertelt. De advocaten ter zijner verdediging lijken daar echter anders over te denken.

‘Criminal Justice’ heeft best wel iets zinnigs te zeggen over de (niet altijd even koosjere) werking van het Britse rechtskundige apparaat, maar de boodschap laat finaal geen blijvende indruk na omdat de reeks veel te slaafs de richtlijnen van het handboek der gevangenis- dan wel juridische drama’s volgt. Vijf afleveringen lang weet het wel te boeien, maar gezien de gekende richting van de plot en de dito hindernissen waarmee de (hoofd)personages te maken krijgen, ligt de verrassingsfactor wel zeer laag. Dat de reeks bij momenten ook niet goed weet welke kaart te trekken (thriller, drama, pamflet) maakt het niveau er nog wisselvalliger op.

De acteurs zorgen ervoor dat het toch weet te vermaken. Ben Whishaw bewees totnogtoe kwaliteit te verkiezen boven kwantiteit of commercialiteit en in het licht daarvan past ‘Criminal Justice’ wel op zijn palmares, ook al is het niet zijn beste werk. De immer solide Pete Postlethwaite, die de show steelt als inmate Hooch, is ook van de partij, evenals de overtuigende Sophie Okonedo uit ‘Skin’ en ‘Hotel Rwanda’. Twee BAFTA’s voor ‘Criminal Justice’ is ons inziens dus ietsje te veel eer. En als deze reeks dan toch in de prijzen moet vallen, dan hadden de acteurs het zonder uitzondering zeker een stukje meer verdiend.

Peter Janssens