Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Tokyo!
Na Parijs (‘Paris, Je T’Aime’) enkele jaren terug krijgt nu ook Tokyo zijn omnibusfilm, zij het van een totaal andere orde. Ditmaal gaat het immers maar om drie regisseurs die elk een kortfilm inblikten met de Japanse hoofdstad als decor en bovendien kan je geen gewag maken van liefdesbrieven aan het adres van de locatie uit de titel. Vanuit die optiek is deze portmanteau meer verwant met ‘New York Stories’ uit 1989, waarvoor (lokale) Amerikaanse cineasten Martin Scorsese, Francis Ford Coppola en Woody Allen elk een segment voor hun rekening namen.
Opvallend aan ‘Tokyo!’ is evenwel dat de drie regisseurs geen van allen Japanse roots hebben. Dat maakt van deze anthologie een interessant, zij het niet erg opgewekt werkstuk. De regisseurs met dienst - Koreaan Bong Joon-Ho en Fransmannen Michel Gondry en Leos Carax - leveren namelijk elk een kortfilm af, waarin de Aziatische metropool als een soort zwijgende doch aanwezige mogendheid een onzichtbare en ondefinieerbare kracht van vervreemding, afzondering en reddeloosheid uitoefent op al wie er resideert. In elk van de drie shorts staan personages centraal die daartegen strijd leveren, al dan niet met succes.
De spits wordt afgebeten door ‘Be Kind Rewind’-regisseur Michel Gondry (‘Interior Design’), die zijn typische visuele stijl overboord gooit, al is de dromerigheid die regelmatig in zijn films sluipt nog wel aanwezig. Centraal staat een jong koppel dat naar Tokyo trekt om er op zoek te gaan naar succes (hij wil een voornaam cineast worden), maar daarvoor moeten ze eerst zichzelf vinden. Lijnrecht - in- en uitwendig - daartegenover staat Leos Carax’ project (‘Merde’) over ‘een rioolmonster’ dat de inwoners van de stad teistert en uiteindelijk op de beklaagdenbank belandt, waarop de zaak internationaal de aandacht trekt en het nieuws haalt.
Twee filmpjes die zich in essentie ook elders hadden kunnen afspelen en die de stad veel minder tot zijn recht laten komen dan wel had gekund. Gondry’s film heeft een boeiende uitwerking en een leuk einde, maar dat van Carax weet door zijn freakiness dan wel eventjes te boeien, het heeft niet erg veel om het lijf. De beste punten worden gescoord door Bong Joon-Ho met ‘Shaking Tokyo’, het derde en laatste filmpje, waarin een hikikomori (een kluizenaar) verliefd wordt op het meisje dat zijn pizza’s bezorgt om er vervolgens achter te komen dat ook zij een hikikomori geworden is. Het gevolg is een poëtische zoektocht.
Eigen aan een film als deze is dat niet alle films eenzelfde niveau halen, en dat is ergens logisch. Het is boeiend om invloeden van diverse filmmakers aan elkaar te toetsen, maar toch kan je niet van een erg geslaagd project getuigen wanneer slechts één van de kortfilms echter onder de huid weet te kruipen, een ander op zijn best onderhoudt en een derde de bal grondig misslaat. Onbetwistbaar beschikken de drie filmmakers die hieraan hun medewerking verleenden over tonnen talent (dat hebben ze afdoende bewezen), maar geen van alle leveren ze een film af die met hun betere werk kan concurreren. Al had Joon-Ho’s aandeel wellicht een aandoenlijke langspeler opgeleverd.