Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Vijf jaar na de prisonparel ‘The Shawshank Redemption’ keert Frank Darabont terug naar het leven in de gevangenis met ‘The Green Mile’. En opnieuw haalde hij zijn op de hartsnaren mikkende mosterd uit de veeleer van groezelige B-verhalen uitpuilende literaire spelonken van trash-auteur Stephen King, waarvan kwatongen al een hele tijd beweren dat hij hét niet meer heeft. Toen hij zijn novelle ‘The Green Mile’ uit de pen stuwde, verkeerde hij niettemin op het toppunt van zijn kunnen. Ironisch evenwel dat de beste King-verfilmingen zich buiten het horrorgenre bevinden.

De titel van zowel boek als film verwijst naar de laatste (lijdens)weg die een ter dood veroordeelde aflegt: de afstand van zijn cel naar de elektrische stoel waar hij vroeg of laat op zal belanden. De taak van gevangenisbewaarder Paul Edgecomb (Tom Hanks) en zijn collega’s bestaat er dan ook in de sfeer op the mile zo rustig - ja, zelfs aangenaam - mogelijk te houden. Alles gaat z’n gewone gangetje tot op een dag - we schrijven 1935 - John Coffey in het celblok belandt. Paul heeft gauw door dat er met de kolossale, Afro-Amerikaanse vermeende kindermoordenaar iets bijzonders aan de hand is.

‘The Green Mile’ werkt op drie terreinen: als gevangeniskroniek die een accuraat beeld schetst van het bajesleven in de dodencel anno de jaren ‘30; als verdoken antidoodstraf pamflet waarbij de ter dood veroordeelden systematisch worden afgebeeld als toffe peren waarvan niet geweten is wat ze exact mispeuterd hebben (met uitzondering van één rotte appel); en als een pseudo-hervertelling van het Christusverhaal, waarbij John Coffey (let op de initialen) als zwarte Messiasfiguur wordt opgevoerd die voor de ogen van de gelovigen (de bewakers symboliseren de apostelen) geheel onschuldig aan z’n einde komt.

In tegenstelling tot ‘The Shawshank Redemption’ is de hand van Stephen King hier iets nadrukkelijker aanwezig in de vorm van een bovennatuurlijk pigment dat het verhaal tegelijk ook een magische toets bezorgt. Maar nog meer is dit een acteursfilm. Tom Hanks schittert als altijd, maar het is de voor een Oscar genomineerde Michael Clarke Duncan - op aanraden van Bruce Willis gecast - die met de film aan de haal gaat. Het inventieve camerawerk van Darabont waarmee-ie Duncan veel kolossaler laat lijken dan hij werkelijk is, mag er ook wezen.

‘The Green Mile’ is een pakkend drama, dat ondanks z’n 188 minuten geen seconde te lang duurt. Met personages waarmee het zeer makkelijk meeleven is, acteerprestaties die er stuk voor stuk staan - ook David Morse, Sam Rockwell, Michael Jeter en een onbekende, maar fantastisch getrainde muis maken indruk - en een verhaal dat emoties niet verwart met schmaltz heeft deze film alles om met opgeheven hoofd in het rijtje grote klassiekers opgenomen te worden. Tien jaar na zijn bioscooprelease kent deze Darabont grand cru zijn release op Blu-ray. De ideale gelegenheid (elke reden is goed, toch?) om dit pareltje nog eens af te stoffen.

Extra’s (Blu-ray): een razend interessante audiocommentaar van Frank Darabont, een stel boeiende en vooral ook zeer lijvige docu’s waarin zowat alles wat je over deze productie zou willen weten aan bod komt, een tweetal verwijderde scènes die om niet onbegrijpelijke redenen niet in de film belandden (al had het op die paar minuutjes niet aangekomen) en een leuke featurette over de make-up-test van Tom Hanks, die normaliter zelf gestalte zou geven aan de oudere versie van zijn personage.

Peter Janssens