Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Na de geestenhorror van ‘Darkness Falls’ en de slachtgruwel van ‘The Texas Chainsaw Massacre: The Beginning’ gooit regisseur Jonathan Liebesman het met zijn laatste wapenfeit ‘The Killing Room’ over een minder huiveringwekkende boeg. Hoewel. Het bloed mag dan al heel wat minder rijkelijk vloeien en de body count ligt niet erg hoog, deze psychologische thriller flirt af en toe gevaarlijk dicht met het randje van (suggestieve) horror. Maar wanneer er in de plot meer gaten te bespeuren zijn dan in de gemiddelde Emmentalerkaas biedt een angstaanjagende sfeer geen soelaas.

De film haalt zijn inspiratie bij het zeer geheime (tevens dodelijke) CIA-onderzoeksprogramma Project MK-ULTRA. De vier nietsvermoedende vrijwilligers die zich bij het begin van de film in de spierwitte kamer (de omineus genaamde killing room uit de titel) begeven, gaan ervan uit dat ze een dag snel wat poen zullen verdienen. Een deelname aan dit psychologisch onderzoek levert een proefkonijn immers 250 dollar op, en dat voor slechts acht uurtjes aanwezigheid. Geen van alle hebben ze een idee van welk onderzoek ze deel uitmaken. Ook het invullen van de traditionele vragenlijst levert hen niets van tips op.

Wanneer Dr. Phillips (Peter Stormare) de kamer betreedt, blijkt echter snel dat het experiment waarin ze terechtkomen zijn van een iets luguberdere aard is. Na de gebruikelijke small talk grijpt de wetenschapper namelijk naar zijn pistool en schiet hij één van de vier testpersonen een kogel door het hoofd. Paniek breekt los onder de drie anderen, die op dat moment beseffen dat er slechts één van hen levend zal uitkomen. Van achter het glas houdt de analiste Ms. Reilly (Chloë Sevigny) alles in het oog en observeert ze het gedrag van de drie. Maar tegelijk stelt ze zich vragen bij het ethische karakter van dit onderzoek, dat al twintig jaar afgevoerd gewaand was.

Dat personage is het venster voor de kijker en via haar raken we betrokken bij het verhaal. Origineel is dat we ditmaal niet enkel de visie van de getormenteerde beproefden zien, maar dat we ook achter de schermen een kijkje nemen en vanaf de start weten hoe de vork in de steel zit. Of liever: we weten wat het karakter van Sevigny weet en net zoals zij met mondjesmaat de ware bedoeling achter ‘The Killing Room’ ontdekt, ontdekken wij ze ook. Interessant is echter dat in die minder conventionele aanpak het pijnpunt schuilt: het morele dilemma dat deze film een ernstigere stempel moet bezorgen, wordt nooit ten volle uitgewerkt, waardoor de film zijn doel lijkt voorbij te schieten.

Al van bij zijn debuut op het Sundance Filmfestival werd de film omschreven als een mix van ‘Saw’ en ‘Cube’, en tot op zekere hoogte klopt dat ook. De (mentale) spelletjes heeft ‘The Killing Room’ met die eerste gemeen, het beperkte ruimtelijke kader waarin de protagonisten zich staande moeten houden met de tweede. Met acteurs als Timothy Hutton, Peter Stormare en Chloë Sevigny in de rangen en een plot die op z’n minst intrigeert, heeft deze film wel degelijk de juiste papieren om voor te leggen, maar halfweg is de vaart eruit en valt de film voor je ogen in slaap. En dan heb je nog een ongeloofwaardige en teleurstellende ontknoping tegoed.

Peter Janssens