Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Splinter
Beter goed gejat dan slecht bedacht. Volgens dat adagium zien heel wat horrorfilms het levenslicht in Tinseltown. Met voorgekauwde gruwelfestijnen die je al lang niet meer de thrills bezorgen die je ervan verwacht echter als vaak voorkomend resultaat. Ook bij ‘Splinter’, nochtans een huiverworp uit de onafhankelijke filmscène, kan je de clichés met regelmaat van de klok afvinken. De cineast van dienst - ‘The Grudge 3’-beginneling Toby Wilkins - doet zijn best om het bekende recept met energiek camerawerk te kruiden, maar vindt nooit de juiste balans.
Wat een romantisch kampeeruitje moest worden, ontaardt in een nachtmerrie wanneer het stel Seth en Polly door de voortvluchtige crimineel Dennis en zijn junkieliefje Lacey - een derderangs Bonnie & Clyde, zeg maar - gegijzeld worden. Maar het kan nog erger. Op hun weg doorheen het bos krijgen ze immers plots een lekke band ten gevolge van een stekelig beest dat zich op de weg bevond. Het dood gewaande dier blijkt echter allesbehalve dat wanneer het Lacey steekt met z’n puntige tentakels, wat haar een vogel voor de parasietkat maakt. Voor het jonge koppel en Dennis is het nog niet te laat. Ze verschansen zich in een verlaten benzinestation...
Het vervolg laat zich raden. Met een speelduur van amper anderhalf uur laat Wilkins de zaken niet te lang aanslepen, maar de anorexische plot zorgt er wel voor dat ‘Splinter’ zich erg gauw schikt naar de anno 2009 afgezaagde geplogenheden van het genre. Zo gaan de personages zich vlug gedragen alsof ze elk greintje logisch denkvermogen kwijtgespeeld zijn en wordt andermaal onderstreept dat flikken in horrorfilms zelfs niet eens over een diploma secundair onderwijs hoeven te beschikken. Elementen die standaard opduiken in dit soort genrefilms en die je de makers bereid bent te vergeven, ware het niet dat het scenario in dit geval geen enkele originele vondst herbergt.
Wat dan weer niet wil zeggen dat Wilkins niet weet hoe hij suspense moet creëren. Hij jat zeer gretig uit de ideeënpot van ‘The Thing’ (al dan niet from another world) en ‘Tremors’, maar probeert er een heel eigentijdse touch aan te geven. Zij het niet altijd even succesvol als je ’t ons vraagt, want de truc met de shakende camera heeft zijn beste tijd ook alweer gehad. De erg dynamische mise-en-scène doet je hartritme de hoogte ingaan, maar verwacht geenszins dat je exact weet wat er gaande is. Het voelt spannend aan (de verdienste van Wilkins), maar gezien je niet echt weet waarom, kruipt het - in tegenstelling tot de splinters - niet onder de huid.
Dat maakt van ‘Splinter’, net zoals veel van zijn hedendaagse soortgenoten, een hapklare horrorbrok die enkel maar de die hard genrefans zal weten te vermaken. Wie maar eens om de zoveel tijd een goeie gruwelprent opzoekt, heeft andere en betere alternatieven. Toegegeven, het uitgangspunt van de moordlustige ‘splinters’ klinkt best interessant, maar als je vaststelt dat daar niks nieuws mee aangevangen wordt, kan je niet anders dan van een teleurstelling spreken. Dat de jachtige regie zeer veel camoufleert, doet dan weer vermoeden dat het budget de makers geen visuele excessen toeliet; nefast voor een genrefilm die net visuele horror vooropstelt.