Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

De in Australië geboren Anthony LaPaglia kan sinds ‘Lantana’ maar weinig meer verkeerd doen. Met zijn naar de keel grijpende vertolking in dat meesterwerk bewees hij voor eens en altijd dat hij niet zomaar een bijrolacteur was, maar dat hij genoeg talent heeft om een film te dragen en van een sterke emotionele onderstroom te voorzien. Dat talent gebruikte hij daarna grotendeels in de rol van Jack Malone in de populaire detectivereeks ‘Without A Trace’ (waarvan in Amerika zopas het zevende en laatste seizoen werd uitgezonden). In het uit 2004 stammende ‘Winter Solstice’ acteert hij aan de zijde van Alison Janney, een andere gevierde televisiester die maar liefst vier Emmys veroverde voor haar rol van presidentiële persvoorlichter CJ in het onvolprezen ‘The West Wing’.

‘Winter Solstice’ werd gemaakt met de steun van het Sundance Institute, de door Robert Redford in 1981 opgerichte non-profit-organisatie waar jonge onafhankelijke filmmakers hun projecten kunnen ontwikkelen en eventueel ook een beurs voor hun film kunnen krijgen. Een lovenswaardig initiatief voor beginnende regisseurs als Sternfeld, die anders waarschijnlijk nooit genoeg fondsen bij elkaar zou hebben gesprokkeld voor dit intimistisch drama. Door de steun van Sundance en de vertoning op een paar Amerikaanse festivals, werd zijn film uiteindelijk zelfs (weliswaar op een kleine schaal) in de Amerikaanse bioscopen uitgebracht.

‘Winter Solstice’ vertelt het verhaal van Jim Winter en zijn twee zonen Gabe en Pete. Ze wonen in een slaperig stadje in New Jersey, waar iedereen schijnbaar iedereen kent. En waar niemand echt wordt verondersteld om ergens anders een toekomst uit te bouwen. Jim is een tuinarchitect die het beste van de situatie probeert te maken nadat zijn vrouw omkwam bij een verkeersongeval. Maar dat lijkt niet zo eenvoudig. Noch Jim, noch zijn zonen weten hoe ze met het verlies moeten omgaan, en hun onvermogen om echt met elkaar te communiceren drukt als een vacuüm op het dagelijks leven.

Sternfeld geeft zijn verhaalscharnier maar met mondjesmaat prijs. Het is pas twintig minuten voor het eind dat we te horen krijgen welk leed de vader en zijn zonen meetorsen. Ironisch genoeg is de climax daardoor minder gefocust dan het uur waarin we in het ongewisse worden gelaten. Het is duidelijk dat Sternfeld meer kaas heeft gegeten van scènes waarin hij de emoties onderhuids toont, dan die waarin hij ze expliciet verklaart. De beste scène is die waarin Pete tijdens een bijles geschiedenis aan de hand van de levensloop van Djenghis Khan laat doorschemeren welke invloed de dood van zijn moeder op hem heeft.

‘Winter Solstice’ heeft bij momenten veel weg van een geïmproviseerde workshop, waardoor de film net iets te afstandelijk en vrijblijvend is om echt te verrassen of te ontroeren. Wat niet wil zeggen dat de film geen kwaliteiten heeft. De sobere soundtrack van muzikale duizendpoot John Leventhal (de echtgenoot van Roseanne Cash) zorgt voor een passende, zij het voor de hand liggende omlijsting, en zowel LaPaglia als Aaron Stanford en Mark Webber (als de in stilte lijdende zonen) acteren sterk. Een klein filmpje voor de donkere dagen.

Simon Couwens