Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Millennium 2: De Vrouw Die Met Vuur Speelde
In de eindscène van de eerste ‘Millennium’-aflevering - ‘Mannen Die Vrouwen Haten’ - zagen we hoe de getatoeëerde, gepiercte en hackende gothic chick Lisbeth Salander en speurneus-journalist Mikael Blomkvist elk hun eigen weg opgingen. Maar hun paden kruisen alweer in deze follow-up, net als het eerste deel gebaseerd op de gelijknamige misdaadroman van de betreurde Stieg Larsson. Waar de bioscoopcut (twee uur van de drie uur durende miniserie) te lijden had onder een oppervlakkige en warrige plot lost de Blu-ray-uitgave (waarop wel de integrale versie staat) heel wat van die euvels op.
Het was het (niet verwachte) monstersucces van deel één dat ervoor zorgde dat deel twee eerst in een geknipte versie de bioscoop inmoest, en wie kan het de producers kwalijk nemen? ‘Never change a winning team’, zegt evenwel het bekende adagium en daar gaat ‘Millennium 2’ (ja, zelfs in drie uur durende versie) in de fout. De regisseurswissel heeft een nefast gevolg op de spankracht: de weinig ervaren Daniel Alfredson maakt met zijn klassieke tv-mise-en-scène weinig indruk. Ook het scenario, ditmaal geen bewerking door ‘The Chosen’-scribent Nikolaj Arcel, mist het heilig brandende thrillervuur van episode één. Gelukkig geeft Noomi Rapace nog altijd met volle overgave gestalte aan Salander en ook Nyqvist is een solide Blomkvist, al knettert het deze keer een stuk minder. Wellicht omdat beide personages in dit tweede deel maar luttele scènes delen.
Sterker nog: je zou zelfs zover kunnen gaan om het verhaal van Blomkvist (en zo dat van Millennium, waaraan de serie zijn titel dankt) als een zijspoor te bestempelen. Zoals de titel al doet vermoeden, is de lens in deze sequel bijna te allen tijde gericht op de vrouw die met vuur speelde, zijnde die dekselse Lisbeth Salander, die zich ontpopt als ware ze de vrouwelijke antipode van Jason Bourne. Ze raakt ook bij niet zo frisse zaakjes betrokken wanneer haar vingerafdrukken aangetroffen worden op het wapen waarmee kortelings drie mensen vermoord werden. De enige manier om haar eigen vel te redden is op zoek gaan naar de daders. Maar daarmee graaft ze (ongewild) in haar eigen verleden.
Klinkt spannend? Ja, er worden meer sluiers opgetild aangaande Salanders verleden en haar back story krijgt met deel drie nog meer body, maar in deze tweede aflevering zijn het niet meer dan lichtpuntjes in een voorts routineuze, verrassend rechtlijnige thriller. Bestempelden we de plot van biosversie echter nog als kaas met gaatjes, die rommelig uit de startblokken schiet, dan vertoont deze langere cut veel meer cohesie, en dat was nodig. Al blijkt geloofwaardig nog steeds het laatste wat ‘De Vrouw Die Met Vuur Speelde’ wil zijn, zo blijkt meer dan eens.
Toch is deze Scandinavische crimi zeker het bekijken waard. Ondanks dat je wel eens de wenkbrauwen fronst bij een net iets te onwaarschijnlijke plotbocht (die Salander beschikt duidelijk over een stel stevige longen!) zit het tempo strak en doet de thematiek (de prent behandelt ondermeer vrouwenhandel) groezelig genoeg aan om af en toe je haren rechtop te doen staan. En er zijn natuurlijk de acteurs die puik acteerwerk afleveren. Al hopen we dat Salander en Blomkvist in het derde (tevens laatste) deel iets meer samen te zien zullen zijn. De kracht van ‘Mannen Die Vrouwen Haten’ kwam bijna integraal voort uit het samenspel tussen Rapace en Nyqvist. Dat blijkt nu eens te meer. Niettemin verdienstelijk.