Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Eén ding is zeker: de prijs voor feel good movie of the year gaat alvast niet naar ‘The Road’, de nieuwe film van de Australische ex-videoclipkunstenaar John Hillcoat, die vier jaar terug met het over het paard getilde ‘The Proposition’ zijn regiedebuut maakte. De op de hersenspinsels van zanger Nick Cave gebaseerde western moest het vooral van z’n unieke sfeer hebben, en dat is ook bij ‘The Road’ niet anders. Met Viggo Mortensen, Charlize Theron en Robert Duvall in de gelederen weet Hillcoat zich bovendien gesterkt door een stel acteurs waarop je probleemloos een film kan bouwen.

De postapocalyptische mosterd haalde Hillcoat bij de met o.a. een Pulitzer gelauwerde bestseller van Cormac McCarthy (‘No Country For Old Men’). Een (niet bij naam vermelde) vader (Viggo Mortensen) en zijn zoontje (Kodi Smit-McPhee) doorkruisen een asgrauwe wereld, die tien jaar eerder slachtoffer was van een monumentale niet nader gespecificeerde ramp. Kortom: niet de meest ideale plek om in rond te dwalen, maar veel opties heb je niet. Vers voedsel is even schaars als zonlicht, wat maakt dat kannibalisme gemeengoed geworden is in een onveilige wereld, waar het aangewezen is immer op je hoede te zijn. De vader zet met zijn zoon de tocht in richting de zee.

We kunnen ons zeker voorstellen dat een heleboel producers in een wijde boog omheen McCarthy’s roman zullen gelopen zijn. Niet dat z’n laatste worp onverfilmbaar is, maar welke Hollywoodregisseur zou het aandurven om trouw bij de geest van het boek te blijven? Ja, het is beslist niet verwonderlijk dat een outsider als Hillcoat in het regiegestoelte belandde en het spreekt eveneens voor hem dat hij zich niet schikt naar de gebruiken van Tinseltown. De prent ademt krèk dezelfde sombere doemsfeer als het bronmateriaal uit en dat maakt van ‘The Road’ een zware en erg ongemakkelijke film waar je best niet heentrekt als je er niet voor in de stemming bent.

In die sfeerschepping wordt Hillcoat bijgestaan door het geweldige camerawerk van Javier Aguirresarobe en de fenomenale score van Nick Cave en Warren Ellis, die afwisselt tussen dreiging en hoop. Ook Viggo Mortensen doet zijn duit in het zakje, met een wederom verbluffende vertolking die zijn veelzijdigheid als acteur in de verf zet. Zijn doorleefde rol is een showcase in acteerwerk en illustreert wederom dat de ‘The Lord Of The Rings’-hoofdacteur er duidelijk een handje van weg heeft om z’n rollen neer te zetten in films die hun torenhoge verwachtingen nooit helemaal weten in te lossen (zie ook ‘Eastern Promises’).

Want ondanks al zijn pluspunten (zet daar gerust ook de sterke bijrol van Kodi Smit-McPhee bij als Mortensens bange zoontje) is ‘The Road’ geenszins die instant-klassieker waar je mogelijk op had gerekend. Daarvoor gaat de clichémeter net iets te vaak in het rood: een postapocalyptische parabel zoals deze brengt schijnbaar een aantal wetmatigheden met zich mee die ook door Hillcoat en co niet uit de weg worden gegaan. Logisch, maar het zorgt voor een déjà vu-gevoel waar je moeilijk van afraakt. Ook het iets te sentimentele (en plotse) einde stelt teleur, de flashbacks met Charlize Theron overtuigen niet en de voice-over is nogal (bewust) zwaar op de hand. Toch mag ‘The Road’ gezien worden, zij het met een sterke maag. Op zijn beste momenten weet de vader-zoon-relatie- het kloppende hart van de film! - immers écht te overtuigen. En ontroeren. 

Peter Janssens